ETERNA PRISIÓN DE CARBALLO

Premio Miverva

Andrés Meixide González      

  

Pablo estaba celebrando o seu corenta cumpreanos, bailando, bebendo...

en resumo; disfrutando, cando de súpeto, sentíu como se esvaecía. Ao instante

seguinte atopábase tendido nunha branda e confortable superficie, rodeado da

máis absoluta escuridade. Intentou levantarse e deu unha forte cabezada contra

unha dura e inamovible tapa que soaba a madeira, madeira de carballo. Unha

intensa dor estendeuse pola súa columna vertebral coma unha praga de langostas.

``Onde carallo estarei?´´ Tentou lembrar...; o último recordo que residía no seu

aturdido cerebro era a de estalo a pasar moi ben na súa festa de aniversario, e

agora alí estaba, quen sabe onde, atrapado e dorido. Comezou a palpar ao seu

redor. Atopábase nunha caixa pouco máis grande que o seu corpo, tiña a cabeza

apoiada nunha confortable almofada e estaba vestido cun traxe moi elegante, e

seguramente tamén moi caro. Non recordaba estar vestido así, na festa levaba

unha camiseta de manga curta e un pantalón frouxo. Entón caeu na conta.

Atopábase nun ataúde! Comezou a asustarse. Que facía nun ataúde? ``Non estou

morto, iso seguro´´ razoou sen moita convicción, pero entón, por que estaba alí pechado e non de festa coa súa familia e amigos?

 

``Será isto a morte? Unha eterna prisión de madeira?´´ Pensou na familia, os seus

dous fillos e a súa muller. O seu fillo máis pequeno tiña catro anos, e a súa doce e

inocente mirada facía emocionarse ao máis duro e negro corazón, podería algún

día aprenderlle a andar en bicicleta? Seu fillo máis grande, porén, xa tiña 15

anos. Preguntouse con certa melancolía se tería a sorte de atopar un amor como o

atopou el, como a súa muller. Pensou nos miles de solpores gozados na súa

engaioladora compaña, o vento axitando moi suavemente o seu pelo, o sol

vermello arrincando do seu louro cabelo os reflexos máis fermosos, e os seus

suaves susurros cativando o ouvido dun mozo namorado. Comezou a chorar

desesperadamente. Pasaran moitos anos dende a última vez que chorara tanto. A

branca almofada comezaba a mollarse coas bágoas dun home abatido cando

reaccionou. Deixou de chorar. Intentou desesperadamente autoconvencerse de

que non se atopaba nun ataúde, pero entón, onde?

 

Decidiu que se ía buscar unha posible saída era mellor non intentar saber onde se

atopaba, unha idea absurda, pero ben acollida polo seu desesperado cerebro.

Palpou os bordos da caixa coa esperanza de atopar unha forma de abrir a pesada

tapa, mentres, a idea de atoparse nun ataúde ía aflorando na súa mente, inda que

loitaba contra ela con toda a súa forza de vontade. Pasou unha hora aproximada

na frenética busca dunha posible salvación, e a cada segundo que pasaba a

desesperación ía medrando na súa mente. Rematou por derrubarse, a idea do

ataúde invadiuno por completo, mais non intentou atopar o por que, simplemente

berrou con todas as súas forzas. A histeria íase estendendo dende o seu cerebro,

empezando nas mans e rematando nas pernas. Como se os movementos do seu

corpo non foran dominados por el mesmo comezou a rabuñar na tapa da súa

agobiante prisión e a coucear contra ela fortemente, a pesares da intensísima dor

que isto lle producía. A cada rabuñada íanse esgazando a pel e as unllas dos

dedos, facéndoo sangrar cada vez máis. Axitaba as pernas cunha forza

impresionante, ata que golpeou brutalmente o xeonllo dereito contra a sólida

superficie de madeira, provocado así unha dor incríble e punzante. A

impresionante dor aturdiulle os sentidos e mareouno. Parou de rabuñar na tapa

para tocar o inmensamente dorido xeonllo, descubrindo así que afundira a rótula

co seu impetuoso golpe. Non remataba de crelo, atrapado nun ataúde, cun

xeonllo roto e os dedos sangrando.

 

``Que carrallo, total morrerei de fame ou de sede, de que se morrerá antes?´´

Pablo nunca se vira tan preto da morte, de feito, nunca pensara na posibilidade de

morrer, aos seus corenta anos sabía perfectamente que era lei de vida, pero tan de

súpeto... quedou calado, quedo. Lembrou. A súa vida comezou a debuxarse na

súa mente acontecemento tras acontecemento, dende os seus primeiros recordos,

ata a súa derradeira festa de cumpreanos. Lembrou con nostalxia o seu primeiro

cigarro fumado, aqueles cigarros que lle roubaba a seu pai e fumaba cos seus

amigos agochados en calquera parte, tamén aquelas revistas eróticas usualmente

roubadas a calquera quiosqueiro, a súa primeira masturbación, a súa primeira

relación sexual... Lembrou o enterro da súa nai, nunca vira na cara de seu pai

unha expresión tan triste e pechada, esas expresións que non che deixan deducir

o que pasa pola cabeza do seu dono, algo insólito nel, unha persoa normalmente

forte e alegre, mais nunca superou a morte da súa muller. Un mes despois caeu

terríblemente enfermo, vencérase ante a idade. Dous meses despois morrera na

cama dun hospital, Pablo lembrou as súas últimas palabras: ``Non chores fillo,

deixame marchar sabendo que non chorarás por min. Vouche dicir unha cousa,

eu nunca crin na vida despois da morte, pero espero estar equivocado. Quero

atoparme coa miña muller, quero volver abrazala.´´ Lembrou a voz do seu pai,

unha voz rasgada polo paso do tempo e apagada pola agonía do seu último día de

vida. ``Meu pai era un bo home´´ meditou mentres lembraba o tacto da súa

rugosa e áspera pel, esa pel curtida por a experiencia e o traballo. Chorou. Pensou

que chorar nese momento era estúpido, mais non parou. Sabía perfectamente que

chorar, berrar, coucear e rabuñar non ía servir de nada, pero fíxoo de todos

modos. Entre os estúpidos movementos bruscos que Pablo realizaba coa

totalidade do seu corpo magoou máis o nocello e os dedos, e tamén magoou un

cóbado e a fronte. Notaba a húmida calidez do sangue esvarando brazo abaixo,

dende a punta dos dedos, ata chegar a mancharlle o peito. A dor que se extendía

dende os golpes e feridas ata o resto do corpo estaba empezando a marealo.

Lembrou a comida, non soubo por que, pero de súpeto a fame ocupou o primeiro

lugar nos seus pensamentos. Tamén tiña sede. Pasar quen sabe canto tempo

berrando sen parar secáralle tanto a boca e a gorxa que ao respirar notaba como

se lle cravaran milleiros de cristalíños diminutos na irritada carne da tráquea.

Intentou falar, sen saber se para falar consigo mesmo ou se para falar cun alguén

imaxinario. As palabras non saían da súa boca, os insistentes intentos de articular

algo que non soara coma un gruñido só lle provocaban máis dor e unha terrible

sensación de impotencia. Inconscientemente volveu buscar na súa memoria. O

primeiro que recordou foron as horas que tiña pasado na cociña da súa casa

cociñando coa súa muller. O pensamento de non volvela ver, xunto co

pensamento de non volver comer unha comida coma aquelas que facían xuntos

golpeouno no máis profundo da alma coma un pesado martelo. A fame seguía a

golpear o seu estómagocada vez máis forte, morrería de fame? ``Non, inda non

teño a fame suficiente como para morrer´´, pensou, mais, como sabelo? Como

podería saber canta fame se tiña cando chegaba o momento da morte? Pablo

nunca antes morrera de fame... ao pensar iso entroulle a risa. Nese momento un

chiste tan malo e falto de graza coma aquel produciulle moitísima graza. Riu e

riu con sonoras gargalladas, sen case decatarse do estúpido que resultaba

expresar tanta felicidade nunha situación coma aquela. Na súa mente espertou a

idea de que estaba a volverse tolo, e isto produciulle máis graza aínda. Pouco a

pouco as dores do seu magoado corpo, a fame e a sede foron invadindo de novo o

seu angustiado cerebro. Parou de rir cun último son áspero e grave, pois o feito

de pasar varios minutos sen parar de forzar a gorxa fíxolle sentir coma se lle

arrincaran unha tira de cera da xa magoada tráquea. Rendeuse, antes era

consciente de que non ía poder saír daquel oscuro habitáculo, pero aínda así non

se rendera ante calquera posibilidade de fuxida. Quería relaxar o corpo, pero a

dor non llo permitía, tensáballe tódolos músculos e facía que a dor non se

limitara ás zonas feridas, senón que agora se estendía pola totalidade do seu

organismo, aturdindo así os seus sentidos e mareándoo aínda máis. O mareo

fíxose máis e máis intenso. Notou como se unha forte presión lle esmagara o

estómago, e esta presión foi subindo ata atravesar a dorida gorxa, e comezou a

vomitar a amarga bile que esperaba no seu interior ansiosa por saír. O feito de ter

vomitado menguou aínda máis as súa forzas, e o seu corpo terriblemente ferido

permaneceu inmóbil, sumido na mortífera calidez e suavidade do interior do

ataúde. Notaba a dor con máis intensidade que antes, notaba a roupa e os brazos

manchados de sangue, notaba a fronte e o cóbado mágoados e inchados, e a

perna, simplemente non a sentía. O hedor e o calor que a bile derramada sobre o

seu corpo lle producía facía moito máis insoportables os segundos, que cada vez

pasaban máis lentos.

 

Pablo tiña os ollos pechados, e dentro da escura prisión non había nin o máis

mínimo atisbo de luz, no entanto divisou un poderoso resplandor, o resplandor

máis potente que vira nunca. Notaba a forte luz, máis no cerebro que nos ollos, e

esa luz comezou a desaparecer lentamente. Seguía notando dores por todo o

corpo, e sentía unha suor terríblemente fría que o ía cubrindo moi rápido. ``Xa

está, vou morrer.´´ seguiu escurecendo ata a súa totalidade moi lentamente, e a

vida desprendeuse da alma, e voou, voou  moi lonxe do corpo, un corpo que

permaneceu cuberto de sangue e bile ata a súa descomposición.

 

 

 

FIN