Total de visualizações de página

Mostrando postagens com marcador manifesto. Mostrar todas as postagens
Mostrando postagens com marcador manifesto. Mostrar todas as postagens

terça-feira, 18 de novembro de 2008

DECÁLOGO DO CONSUMO RESPONSABLE

1 - Faite consciente do teu poder como consumidor: a túa elección diaria afecta á Economía Mundial.

2 - Que non che pisen os teus dereitos de consumidor: fíxate na calidade do produto que mercas e na información que aparece na etiqueta.

3 - Que non che cambien a festa; o Nadal non significa consumir. Non sexas monicreque da publicidade.

4 - Detrás dun produto excesivamente barato pode haber explotación laboral, deterioración medioambiental ou problemas para a túa saúde; infórmate.

5 - Que o teu consumo respecte o Medio Ambiente: merca produtos que indiquen na súa etiqueta que non estragan a Natureza.

6 - Pensa que as marcas “de moda” encarecen o prezo final. Sé crítico.

7 - Non merques xoguetes bélicos nin sexistas.

8 - Apoia ó pequeno produtor local. Que non o esmaguen as transnacionais.

9 - Colabora coas iniciativas solidarias que che propoñan.

10 - Un consumidor responsable medra dende pequeno. Fai do teu consumo un exemplo para os teus fillos.

 

De seguro que algunha destas proposicións che parece novidosa. Infórmate mellor e divúlgao.


Fonte: http://www.covadaterra.org

terça-feira, 16 de setembro de 2008

Firmas a prol da CONVIVENCIA LINGÜÍSTICA e a IGUALDADE de DEREITOS para o GALEGO



As persoas que promovemos esta chamada queremos manifestar, perante as institucións de autogoberno e como aclaración perante a sociedade galega, o seguinte:

1.- O pobo galego ten dereito a que a súa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no seu ámbito territorial. Os usuarios do galego deben desfrutar no s
eu territorio do mesmo status legal que o castelán ten no seu.

2.- A situación do galego está moi lonxe d
e ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua na nosa terra. Son os falantes do galego os que resultan discriminados. É o galego o que corre perigo como idioma e os galego falantes os que non son debidamente respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.

3.- Por i
so, resulta realmente preocupante que, desde Madrid, con apoio de importantes medios de comunicación, haxa quen pretenda convencer á opinión pública de que o castelán corre perigo de desaparición e que os seus falantes son discriminados no noso país. Esta inversión da realidade ten como obxectivo que os falantes do galego non teñan dereitos lingüísticos e que os únicos deberes para as Administracións públicas se vinculen ao castelán.

4.- O verdadeiro problema non está na cooficialidade de idiomas como o galego, senón na actitude de quen nega a existencia de pobos e linguas diferentes no Estado españo
l. Esta actitude si é a negación da convivencia e da igualdade. O proceso de normalización de usos do galego foi lento e, até hoxe, insuficiente para garantir o dereito a vivir nesta lingua. O que compre é respectar a legalidade vixente (Estatuto e Lei de Normalización Lingüística) e avanzar con cambios legais na dirección da igualdade e da convivencia. Xustamente a dirección contraria á proposta polos que pretenden a imposición do castelán como único idioma con dereitos e deberes para os cidadáns en todo o territorio do Estado.

5.-. Correspóndelle ao pobo galego, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que mesmo o actual Estatuto recoñece para o noso idioma. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade
plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos. Neste labor contarán sempre co noso apoio.

6.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país.
Defendemos un dereito humano elemental que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser fir
mes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.

Podes firmar  en:

Convivencia e igualdade






sábado, 12 de janeiro de 2008

Mensaje urgente en forma de carta abierta al presidente del Gobierno español (Publicado en Gara, por Alfonso Sastre)

Señor presidente:

No confío en que usted llegue a conocer este mensaje, pero lo escribo y lo publico en este medio, el único a mi alcance, que a usted seguramente le resultará sospechoso, porque no sé a quién, que goce de alguna autoridad, decirle lo que tengo que decir con alguna esperanza de que mis palabras sirvan para algo. Al tema de la tortura policíaca (uno de los grandes horrores de la historia de España, hoy desdichadamente vigente) dedicó Eva Forest una muy buena parte -muchísimos años- de su vida, y yo mismo algunas horas de la mía; ambos, primero durante la dictadura y luego durante la actual situación democrática, que no fascista como afirman algunos observadores superficiales. (También ambos tenemos nuestras publicaciones al respecto, en las que la perennidad de este horror está suficientemente documentada, y a ellas me remito yo, ahora que ella ya no puede hacerlo). Quienes conocemos el tema sabemos, efectivamente, que la tortura en España no es -y sigue no siéndolo- un acontecimiento insólito. Amnistía Internacional ya está dando pruebas muy responsables de este lamentable fenómeno, que pone en entredicho las protestas de los dirigentes políticos españoles a favor del respeto de los derechos humanos en otros países. Hasta dónde llega la hipocresía y el cinismo de esos dirigentes es un asunto a dilucidar. Estamos ante una gran vergüenza histórica.

En cuanto a hoy mismo, voy a tratar de volver a la luz un término que E. F. usaba con lucidez a la vista de determinadas situaciones como la que estamos viviendo durante estos días: ese término es «el revuelo». El caso es que se permite y tolera, cuando no es que se preconiza, el uso de la tortura policíaca, y ello por parte de los políticos en ejercicio en las alturas del poder; y, de pronto, un día, alguno de los episodios de esa práctica cotidiana en los cuartelillos de la Policía y de la Guardia Civil es objeto de un gran «revuelo», como el otro día, cuando se conoció el parte médico de un detenido (Igor Portu), habiéndose dado unos días antes un escalofriante testimonio de torturas (Gorka Lupiañez). En este caso está clara la causa del revuelo: la publicación del parte médico; pues, de no haberse producido ésta, el caso se hubiera ocultado bajo el mismo silencio de siempre, y el ministro del Interior no se hubiera apresurado a convocar a los periodistas, aunque lo cierto es que lo hizo para recoger el revuelo y desmentir la legitimidad de las inquietudes reales vertidas en él. O sea, para tratar de establecer el hecho de que la tortura es un hecho insólito entre nosotros y se está pronto a sancionar tales hechos con la debida severidad en el caso de que se confirmen; lo que, sencillamente, no es cierto, aunque algún día quizás -ojalá- lo sea. Pero eso depende, aquí y ahora, particularmente de usted y de sus colaboradores, señor Presidente.

Así pues, lo que ha acontecido ahora -un cierto «revuelo»- no ha sido, ay, que el ministro Pérez Rubalcaba se haya inquietado sinceramente por la gravedad de la situación y que por ello haya convocado en seguida una conferencia de prensa, porque hace apenas quince días se produjo un testimonio escalofriante y que huele a verdad por todos sus poros -el de Gorka Lupiañez- sin que el señor ministro haya movido un dedo, al menos públicamente, sobre ese caso.

En seguida se ha advertido que no es que algo haya cambiado -algo haya empezado a cambiar- en la cabeza o en el corazón de ese ministro, sino que ha llegado el momento del «revuelo», con el cual se tratará precisamente de ocultar la cuestión una vez más, en la más fétida tradición de aquel ministro de apellido Rosón, que cubrió en el Parlamento español el repugnante caso de Almería, en el que tres jóvenes y pacíficos obreros santanderinos iban a la primera Comunión de la hermanita de uno de ellos en Almería, y aparecieron muertos, con los huesos rotos, y quemados dentro de su coche en una carretera secundaria, después de haber sido detenidos por la Guardia Civil, que los había tomado por vascos. El ministro informó a los señores diputados de que habían fallecido en un accidente de carretera cuando eran trasladados de uno a otro cuartelillo y trataban de escaparse y asesinar a los guardias civiles que los trasladaban. En aquel caso la Guardia Civil superó los horrores del llamado en su día «crimen de Cuenca».

Ahora el señor Pérez Rubalcaba acepta como verdad indiscutible que las lesiones se han producido según el cuento de la Guardia Civil, que otras veces ha herido en la tripa a manifestantes al disparar tiros al aire; y podríamos diseñar aquí una gran galería de otros horrores, muchos aún en la memoria de esta generación. En realidad se trata de episodios que dejan chiquita la que Borges llamó «historia universal de la infamia».

Señor Rodríguez Zapatero, tenga usted a bien apadrinar una actividad a favor de la erradicación de estos usos y costumbres. No se instale usted definitivamente en las filas del cinismo y de la hipocresía en las que se instalaron sus antecesores, por ejemplo mediante tan grandes hazañas como la creación y el mantenimiento de los GAL. ¿Será posible esperar de usted algo todavía? Con esta esperanza, muy maltrecha por los hechos, es verdad, le he escrito hoy este pequeño y honesto mensaje, desde mi convencimiento de la indeseabilidad de toda violencia.

Respetuosamente.

Alfonso Sastre

Sobre el autor:
http://es.wikipedia.org/wiki/Alfonso_Sastre
http://www.sastre-forest.com/

quarta-feira, 28 de novembro de 2007

Manifesto en apoio á denuncia contra Pío Moa


TerceraInformación | 20-11-2007 | Revista_de_Blogs



Os asinantes do presente manifesto declaramos o noso apoio á denuncia colectiva presentada contra Pío Moa no Xulgado.

Desde fai anos Pío Moa e outros personaxes da extrema dereita franquista están facendo caixa asinando como autores de panfletos propagandí­sticos. En estos se torcen os feitos históricos desculpando ao franquismo polo golpe de estado de 1936, a Guerra Civil e a criminal represión exercida contra os defensores da lexítima legalidade republicana. Fronte ás investigacións rigorosas de verdadeiros historiadores, os supostos revisionistas señalan aos republicanos como causantes da Guerra Civil e maquillan a represión franquista ata facela parecer insignificante.

Esta manipulación serí­a ilegal se se referise ao Holocausto nazi, pero extrañamente non sucede o mesmo cando se trata do xenocidio ocorrido na España franquista.

As declaracións obxecto da denuncia, vertidas por Moa na promoción do último libro do que se declara autor, exceden claramente os lí­mites da liberdade de expresión pasando a constituír os delitos que se señalan na denuncia. Má¡s alo das libres, aínda que repugnantes, opinións de Moa, non son admisibles frases como "Franco non liquidou aos vermellos, os escarmentou", "Aqueles que hoxe defenden a Lei da Memoria Histórica identifícanse cos criminales" e "aquí­ a represión se encauzou por ví­as legais, non como en Europa. [...] A ninguén se lle reprimiu por como pensaba, senón polo que fací­a. Companys non era inocente. Nin tampouco as Trece Rosas, unhas xóvenes estalinistas...

A referencia aos xuízos legais resulta absurda por canto os tribunais eran ilegí­timos de orixe (como todas as institucións que xurdidas do golpe de estado do 18-7-36, lexislaban, xulgaban, condenaban e executaban) e as caracterí­sticas dos procesos carecí­an das mí­nimas garantí­as: manifesta indefensión dos reos, parcialidad dos tribunais, testemuños inculpatorios interesados e ata anónimos, probas" obtidas mediante a coacción e a tortura, imposibilidade de apelar a unha instancia jurídica independente superior...

A liberdade de expresión non abarca en ningún caso as inxurias a aquelas persoas, partidos, organizacións e institucións que defenden unha memoria histórica democrática nin a humillación de quen foron ví­ctimas do terror franquista. A extrema dereita española non debe permanecer na privilexiada impunidade da que parece gozar e os delitos cometidos por Pío Moa deben someterse á Xustiza como sucederí­a se calquera outro cidadán referísese a outras ví­ctimas doutros terrores asasinos nos términos nos que o fai Moa.

>> Asinar o manifesto de apoio á denuncia <<


quinta-feira, 18 de maio de 2006

Manifesto Cuarta Comisión Internacional de Observación de Dereitos Humanos polos sucesos de Atenco



















































 


 

Fonte

 

Barcelona, 17 de maio de 2006


Á sociedade civil mexicana
Á sociedade civil internacional
Ao goberno mexicano
Aos medios de comunicación
Ás Comisión Sexta da Outra Campaña


En febreiro.de 1998 e a raíz da matanza de Acteal ejeccutada tres meses antes, a sociedade
civil internacional reaccionou con diversas movilizaciones para mostrar a súa repudio a la
masacre realizada contra os indígenas rebeldes de Chiapas e para buscar camiños cara a unha solución pacífica do conflito.


Máis de 500 persoas e organizacións dos cinco continentes avalaron a creación dunha Comisión Civil Internacional de Observación polos Dereitos Humanos (CCIODH) que viaxou a Chiapas nesas datas.


En novembro de 1999, unha segunda comisión realizou unha nova visita de observación para evaluar a situación nese momento, e comparala coas observacións e recomendaciones da anteriores.


En febreiro de 2003 produciuse a terceira visita da CCIODH. Tralo triunfo nas urnas do novo goberno, o seu obxectivo foi verificar a posibilidade dunha solución xusta ao conflito
coa aprobación da Lei Indígena. Esta posibilidade quedou frustrada trala negativa do
EZLN e do CNI a dar o seu apoio á reforma constitucional aprobada en 2001 por considerar
que incumplía os acordos de San Andrés


Como resultados destas tres comisións, realizáronse senllos informes que foron entregados a todos os interlocutores da Comisión en México, a todas as organizacións e persoas que os avalaron e ás institucións internacionais (ao Parlamento Europeo, aos Parlamentos Nacionais, ao Parlamento Centroamericano, á Oficinal da Alta Comisionada para os DDHH da ONU, etc).


Tralos sucesos ocorridos en San Salvador Atenco os días 3 e 4 de maio do presente ano co resultado dun menor falecido, varias persoas gravemente feridas, preto de 300 detidos e cinco estranxeiras expulsadas nun operativo no que participaron máis de 3000 policías, presentáronse graves denuncias de abusos sexuais, violacións, malos tratos, vejaciones e torturas que atentan gravemente aos dereitos fundamentais das persoas.


Por todo o anterior solicitamos á sociedade civil mexicana así como ao goberno federal, á Comisión Sexta do EZLN para a Outra Campaña, ás organizacións e ás ongs afectadas polos sucesos, que nos outorguen a mesma confianza que nos concederon nas tres ocasións anteriores, que nos reciban e, déannos a súa palabra, e permítannos realizar libre e responsablemente o noso traballo.


Tamén solicitamos a todas as organizacións que nos avalaron entón a que o fagan de novo para observar, reflexionar e diagnosticar a situación dos dereitos humanos a consecuencia do conflito.


Por todo iso, os abaixo firmantes apoiamos este manifesto para que sexa entregado aos medios de comunicación, ao goberno mexicano e ás instancias internacionais así como á sociedade civil o día 17 de maio de 2006.


A CCIODH viaxará a México desde o 29 de maio ata o 4 de xuño para realizar as entrevistas cos actores do conflito e, a continuación, entregar o seu informe ás instancias, institucións e organizacións, tal e como se procedeu nas tres visitas anteriores.


Barcelona 15 de maio de 2006


Comisión Civil Internacional de Observación polos Dereitos Humanos
email: cciodh@pangea.org

 
URXENTE: asinar o manifesto