Total de visualizações de página

Mostrando postagens com marcador libertade. Mostrar todas as postagens
Mostrando postagens com marcador libertade. Mostrar todas as postagens

quinta-feira, 2 de outubro de 2008

Convite ipernity

Manuel Meixide convida-@ a unirse ao ipernity


Manuel Meixide convida-@ a unirse a ipernity.

Desexo convidarvos ao ipernity para poder descobrir os meus álbums de fotos e o meu blogue. Vamos compartir fotos, vídeos, música e conversar online.
Non teñas medo, é gratuito!




(http://www.ipernity.com/invite/view/126723/Nt1wFwa…)

Sobre o Ipernity:

O ipernity é  das melhores aplicacións online para compartir álbums de multimédia e o seu blogue de xeito revolucionário.

Aceite este convite e preparese para compartir o que quiser com quen quiser: as suas amizades, a sua família ou toda a xente...


quarta-feira, 1 de outubro de 2008

Feliz 25 aniversario GNU !!!

Rating:★★★★★
Category:Computers & Electronics
Product Type: Other
Manufacturer:  Free Software Foundation FSF


Stephen John Fry, nacido en 1957, é un comediante, actor, director e escritor británico. Foi elixido por The Observer entre os cincuenta mellores cómicos da historia, e é ben coñecido polo seu agudo cinismo, o seu peculiar estilo do humor tipicamente británico, as súas implicacións políticas, e o seu fanatismo pola tecnologia dixital. Algúns dos seus papeis foron en películas talles como Wilde, V de Vendetta, Os amigos de Peter, a adaptación ao cine do seu libro Guía do autoestopista galáctico ou Un peixe chamado Wanda .

terça-feira, 16 de setembro de 2008

Firmas a prol da CONVIVENCIA LINGÜÍSTICA e a IGUALDADE de DEREITOS para o GALEGO



As persoas que promovemos esta chamada queremos manifestar, perante as institucións de autogoberno e como aclaración perante a sociedade galega, o seguinte:

1.- O pobo galego ten dereito a que a súa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no seu ámbito territorial. Os usuarios do galego deben desfrutar no s
eu territorio do mesmo status legal que o castelán ten no seu.

2.- A situación do galego está moi lonxe d
e ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua na nosa terra. Son os falantes do galego os que resultan discriminados. É o galego o que corre perigo como idioma e os galego falantes os que non son debidamente respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.

3.- Por i
so, resulta realmente preocupante que, desde Madrid, con apoio de importantes medios de comunicación, haxa quen pretenda convencer á opinión pública de que o castelán corre perigo de desaparición e que os seus falantes son discriminados no noso país. Esta inversión da realidade ten como obxectivo que os falantes do galego non teñan dereitos lingüísticos e que os únicos deberes para as Administracións públicas se vinculen ao castelán.

4.- O verdadeiro problema non está na cooficialidade de idiomas como o galego, senón na actitude de quen nega a existencia de pobos e linguas diferentes no Estado españo
l. Esta actitude si é a negación da convivencia e da igualdade. O proceso de normalización de usos do galego foi lento e, até hoxe, insuficiente para garantir o dereito a vivir nesta lingua. O que compre é respectar a legalidade vixente (Estatuto e Lei de Normalización Lingüística) e avanzar con cambios legais na dirección da igualdade e da convivencia. Xustamente a dirección contraria á proposta polos que pretenden a imposición do castelán como único idioma con dereitos e deberes para os cidadáns en todo o territorio do Estado.

5.-. Correspóndelle ao pobo galego, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que mesmo o actual Estatuto recoñece para o noso idioma. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade
plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos. Neste labor contarán sempre co noso apoio.

6.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país.
Defendemos un dereito humano elemental que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser fir
mes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.

Podes firmar  en:

Convivencia e igualdade






sábado, 22 de março de 2008

Jose Larralde, cantor gaucho

Rating:★★★★★
Category:Music
Genre: Other
Artist:Jose Larralde


José Larralde (Huanguelén, partido de Coronel Suárez, Provincia de Buenos Aires, 22 de octubre de 1937 - ) es un cantautor argentino, descendiende de árabes y de vascos. Desde muy pequeño, a la pronta edad de 7 años, comenzaría a escribir esos versos de contenido crítico que, a lo largo de su vida, hablarán de oficios, situaciones y personajes que se cruzaron en su camino. Además de dedicarse a la composición y al canto realizó trabajos de albañil, de mecánico, trabajador rural, tractorista y soldador, y prosiguió trabajando mientras realizó sus primeras grabaciones. Su irrupción fue fulminante, y mucho tuvo que ver con ello el famoso cantor Jorge Cafrune. Dedicado Larralde a su quehacer artístico, en su pueblo natal, anhelaba conocerlo y, sabiendo que su vecino José Dip tenía trato con él, frecuentemente le pedía que se lo presentara. Una noche de 1966, encontrándose en un asado en casa de su tío Eduardo Saad, José Dip le cumple el deseo tan anhelado, y es así como Larralde le hace conocer a Cafrune algunos temas de su autoría. La aceptación fue inmediata: Después de oírlo cantar, Cafrune le pidió a José Dip que al día siguiente llamara a Hernán Figueroa Reyes, director de grabaciones de CBS, porque deseaba incluir algunos temas de los escuchados en su disco en preparación, a la postre editado en 1967, titulado "Jorge Cafrune". Es de esta forma que, pese a algunos contratiempos, "Permiso" y "Sin pique" finalmente estuvieron presentes en el LP. Cafrune volvió a Huanguelén al poco tiempo, ya que tenía que actuar en Girodías, que se encuentra a escasos kilómetros de allí. En esa oportunidad invitó a José Larralde para que lo acompañara. Cafrune interpretó 3 temas y luego presentó a Larralde, quien a partir de ahí se hizo dueño del escenario, con la anuencia de Cafrune, y cantó varios temas, entre ellos "Herencia pa' un hijo gaucho", la cual llegó a oídos de los directivos de la compañía discográfica RCA, que al poco tiempo decidió contratarlo. En el año 1967, José Larralde grabó el primero de veintiocho discos editados en la Argentina, sin contar reediciones y compilados. Larralde ha encontrado el modo de hacerse conocer, a pesar de que siempre ha huido de promociones y concentraciones masivas; asimismo, su canto trasciende fronteras para llegar al corazón de países como Alemania, Australia, México, Brasil, Colombia, Venezuela, Uruguay, Paraguay, Chile y España entre otros. Larralde dice sus verdades con su música popular de raíz folklórica, cantando contra todo tipo de lo que él considera injusticias y desigualdades. También debutó como actor en la película Santos Vega de 1971. Fuente: wikipedia
Mas en: http://www.donjoselarralde.com.ar
Aqui podeis bajar su música:
http://folkloreando.blogspot.com/2007/10/discogrfica-casi-completajose-pampa.html

sábado, 15 de março de 2008

American life: versións censuradas e libres

Rating:★★★★★
Category:Music
Genre: Other
Artist:Madonna
No ano 2003 Madonna sacou ao mercado un álbum chamado "American Life"; o vídeo do primeiro sinxelo, do mesmo nome, foi vetado en Estados Unidos e nunca se comercializou; en cambio, unha versión totalmente diferente do mesmo deuse a coñecer ao mundo. Envíovos a versión orixinal, sen ningunha censura, para que vós mesmos xulguedes a que se refería Madonna cando falaba da "American Life". Vale a pena velo todo. Para os que non saiban inglés, unha segunda versión incompleta, subtitulada en español, E finalmente, a versión censurada. (Pasando o cursor por riba do video, aparecen unhas flechas a esquerda e dereita da imaxe, que permiten pasar dunha versión a outra)

sábado, 12 de janeiro de 2008

Mensaje urgente en forma de carta abierta al presidente del Gobierno español (Publicado en Gara, por Alfonso Sastre)

Señor presidente:

No confío en que usted llegue a conocer este mensaje, pero lo escribo y lo publico en este medio, el único a mi alcance, que a usted seguramente le resultará sospechoso, porque no sé a quién, que goce de alguna autoridad, decirle lo que tengo que decir con alguna esperanza de que mis palabras sirvan para algo. Al tema de la tortura policíaca (uno de los grandes horrores de la historia de España, hoy desdichadamente vigente) dedicó Eva Forest una muy buena parte -muchísimos años- de su vida, y yo mismo algunas horas de la mía; ambos, primero durante la dictadura y luego durante la actual situación democrática, que no fascista como afirman algunos observadores superficiales. (También ambos tenemos nuestras publicaciones al respecto, en las que la perennidad de este horror está suficientemente documentada, y a ellas me remito yo, ahora que ella ya no puede hacerlo). Quienes conocemos el tema sabemos, efectivamente, que la tortura en España no es -y sigue no siéndolo- un acontecimiento insólito. Amnistía Internacional ya está dando pruebas muy responsables de este lamentable fenómeno, que pone en entredicho las protestas de los dirigentes políticos españoles a favor del respeto de los derechos humanos en otros países. Hasta dónde llega la hipocresía y el cinismo de esos dirigentes es un asunto a dilucidar. Estamos ante una gran vergüenza histórica.

En cuanto a hoy mismo, voy a tratar de volver a la luz un término que E. F. usaba con lucidez a la vista de determinadas situaciones como la que estamos viviendo durante estos días: ese término es «el revuelo». El caso es que se permite y tolera, cuando no es que se preconiza, el uso de la tortura policíaca, y ello por parte de los políticos en ejercicio en las alturas del poder; y, de pronto, un día, alguno de los episodios de esa práctica cotidiana en los cuartelillos de la Policía y de la Guardia Civil es objeto de un gran «revuelo», como el otro día, cuando se conoció el parte médico de un detenido (Igor Portu), habiéndose dado unos días antes un escalofriante testimonio de torturas (Gorka Lupiañez). En este caso está clara la causa del revuelo: la publicación del parte médico; pues, de no haberse producido ésta, el caso se hubiera ocultado bajo el mismo silencio de siempre, y el ministro del Interior no se hubiera apresurado a convocar a los periodistas, aunque lo cierto es que lo hizo para recoger el revuelo y desmentir la legitimidad de las inquietudes reales vertidas en él. O sea, para tratar de establecer el hecho de que la tortura es un hecho insólito entre nosotros y se está pronto a sancionar tales hechos con la debida severidad en el caso de que se confirmen; lo que, sencillamente, no es cierto, aunque algún día quizás -ojalá- lo sea. Pero eso depende, aquí y ahora, particularmente de usted y de sus colaboradores, señor Presidente.

Así pues, lo que ha acontecido ahora -un cierto «revuelo»- no ha sido, ay, que el ministro Pérez Rubalcaba se haya inquietado sinceramente por la gravedad de la situación y que por ello haya convocado en seguida una conferencia de prensa, porque hace apenas quince días se produjo un testimonio escalofriante y que huele a verdad por todos sus poros -el de Gorka Lupiañez- sin que el señor ministro haya movido un dedo, al menos públicamente, sobre ese caso.

En seguida se ha advertido que no es que algo haya cambiado -algo haya empezado a cambiar- en la cabeza o en el corazón de ese ministro, sino que ha llegado el momento del «revuelo», con el cual se tratará precisamente de ocultar la cuestión una vez más, en la más fétida tradición de aquel ministro de apellido Rosón, que cubrió en el Parlamento español el repugnante caso de Almería, en el que tres jóvenes y pacíficos obreros santanderinos iban a la primera Comunión de la hermanita de uno de ellos en Almería, y aparecieron muertos, con los huesos rotos, y quemados dentro de su coche en una carretera secundaria, después de haber sido detenidos por la Guardia Civil, que los había tomado por vascos. El ministro informó a los señores diputados de que habían fallecido en un accidente de carretera cuando eran trasladados de uno a otro cuartelillo y trataban de escaparse y asesinar a los guardias civiles que los trasladaban. En aquel caso la Guardia Civil superó los horrores del llamado en su día «crimen de Cuenca».

Ahora el señor Pérez Rubalcaba acepta como verdad indiscutible que las lesiones se han producido según el cuento de la Guardia Civil, que otras veces ha herido en la tripa a manifestantes al disparar tiros al aire; y podríamos diseñar aquí una gran galería de otros horrores, muchos aún en la memoria de esta generación. En realidad se trata de episodios que dejan chiquita la que Borges llamó «historia universal de la infamia».

Señor Rodríguez Zapatero, tenga usted a bien apadrinar una actividad a favor de la erradicación de estos usos y costumbres. No se instale usted definitivamente en las filas del cinismo y de la hipocresía en las que se instalaron sus antecesores, por ejemplo mediante tan grandes hazañas como la creación y el mantenimiento de los GAL. ¿Será posible esperar de usted algo todavía? Con esta esperanza, muy maltrecha por los hechos, es verdad, le he escrito hoy este pequeño y honesto mensaje, desde mi convencimiento de la indeseabilidad de toda violencia.

Respetuosamente.

Alfonso Sastre

Sobre el autor:
http://es.wikipedia.org/wiki/Alfonso_Sastre
http://www.sastre-forest.com/

quarta-feira, 28 de novembro de 2007

Manifesto en apoio á denuncia contra Pío Moa


TerceraInformación | 20-11-2007 | Revista_de_Blogs



Os asinantes do presente manifesto declaramos o noso apoio á denuncia colectiva presentada contra Pío Moa no Xulgado.

Desde fai anos Pío Moa e outros personaxes da extrema dereita franquista están facendo caixa asinando como autores de panfletos propagandí­sticos. En estos se torcen os feitos históricos desculpando ao franquismo polo golpe de estado de 1936, a Guerra Civil e a criminal represión exercida contra os defensores da lexítima legalidade republicana. Fronte ás investigacións rigorosas de verdadeiros historiadores, os supostos revisionistas señalan aos republicanos como causantes da Guerra Civil e maquillan a represión franquista ata facela parecer insignificante.

Esta manipulación serí­a ilegal se se referise ao Holocausto nazi, pero extrañamente non sucede o mesmo cando se trata do xenocidio ocorrido na España franquista.

As declaracións obxecto da denuncia, vertidas por Moa na promoción do último libro do que se declara autor, exceden claramente os lí­mites da liberdade de expresión pasando a constituír os delitos que se señalan na denuncia. Má¡s alo das libres, aínda que repugnantes, opinións de Moa, non son admisibles frases como "Franco non liquidou aos vermellos, os escarmentou", "Aqueles que hoxe defenden a Lei da Memoria Histórica identifícanse cos criminales" e "aquí­ a represión se encauzou por ví­as legais, non como en Europa. [...] A ninguén se lle reprimiu por como pensaba, senón polo que fací­a. Companys non era inocente. Nin tampouco as Trece Rosas, unhas xóvenes estalinistas...

A referencia aos xuízos legais resulta absurda por canto os tribunais eran ilegí­timos de orixe (como todas as institucións que xurdidas do golpe de estado do 18-7-36, lexislaban, xulgaban, condenaban e executaban) e as caracterí­sticas dos procesos carecí­an das mí­nimas garantí­as: manifesta indefensión dos reos, parcialidad dos tribunais, testemuños inculpatorios interesados e ata anónimos, probas" obtidas mediante a coacción e a tortura, imposibilidade de apelar a unha instancia jurídica independente superior...

A liberdade de expresión non abarca en ningún caso as inxurias a aquelas persoas, partidos, organizacións e institucións que defenden unha memoria histórica democrática nin a humillación de quen foron ví­ctimas do terror franquista. A extrema dereita española non debe permanecer na privilexiada impunidade da que parece gozar e os delitos cometidos por Pío Moa deben someterse á Xustiza como sucederí­a se calquera outro cidadán referísese a outras ví­ctimas doutros terrores asasinos nos términos nos que o fai Moa.

>> Asinar o manifesto de apoio á denuncia <<


quarta-feira, 7 de novembro de 2007

Why Linux is better, by Manu Cornet - Agora tamén en galego: Por que é mellor Linux?


"Why Linux is better" é probablemente a páxina que mellor explica aos usuarios de sistemas operativos privativos as vantaxes de pasarse ao Linux. A páxina foi creada e mantida por Manu Cornet, que recentemente ten saido victorioso da sua loita cun cancro. Parabens, Manu!

Non deixen de visitar a páxina traducida a moitos idiomas, agora tamén en galego.

Manu Cornet é membro de Ubuntu, usuario de Linux desde 1998, e escribiu, entre outros,  algúns libros de peto (en francés), sobre algúns programas de Código Aberto (Firefox, Linux, etc). Tamén foi un deses excéntricos do Google's Summer of code, un dos 400 hackers escollidos entre 9000. Escribiu tamén un libro sobre China, pais que adora e do que fala a lingua. Recentemente ten sido o "inventor" do  PCJacking , que ten practicado nas grandes superficies comerciais de París (a cousa consiste en poñer un CD vivo con Linux nun PC dos que se expoñen, e reinicialo, de xeito que os que pasen poidan ver que existen outras cousas ademáis de win2. E tomar fotos do evento. Reiniciando o PC sen o disco, todo volta a "normalidade win2"). Tamén é un dos creadores do complemento texturizador para o GIMP, e traballa nos campos da música, a ciencia e a informática, entre outros. Para saber mais, podese visitar o seu sitio na rede, onde entre outras cousas está un CD cas suas músicas.



sexta-feira, 26 de outubro de 2007

NÓS

Rating:★★★★★
Category:Books
Genre: Comics & Graphic Novels
Author:Alfonso Daniel Rodríguez Castelao
http://gl.wikipedia.org/wiki/Castelao

http://gl.wikipedia.org/wiki/Castelao

sexta-feira, 28 de setembro de 2007

Valeriano Bécquer (pintor), Gustavo Adolfo Bécquer (poeta) 'Los Borbones en pelota'


Los Borbones en Pelota. El catálogo de la biblioteca del Instituto Cervantes de Nueva York registra un libro llamado SEM: Los Borbones en pelota. Fue hecho entre 1868 y 1869 con acuarelas de Valeriano Bécquer y guiones de su hermano, Gustavo Adolfo, satirizando a Isabel II y su corte.

Os irmans Bécquer publicaron no século XIX un libro con ilustracións pornográfico-satíricas da corte borbónica.
O libro está composto por 89 acuarelas nas que a raiña Isabel II participa en orxías e o rei é sodomizado.
O clero tamén aparece reflexado nestas particulares 'viñetas'.
Fonte: http://www.20minutos.es/galeria/3057/0/0/

quarta-feira, 19 de setembro de 2007

Eu SI quero negros na miña rua - YES, I want to see black people living in my neighbourhood

Rating:★★★★★
Category:Movies
Genre: Drama

Hai homes que loitan

Rating:★★★★★
Category:Other
Hai homes que loitan un día e son bós. Hai homes que loitan un ano e son mellores. Hai quen loita moitos anos e son moi bós. Pero hai os que loitan toda a vida: eses son os imprescindibles. Bertold Brecht

sábado, 15 de setembro de 2007

Arte e beleza




Robert Crumb ( Filadelfia, Pensilvania, 30 de agosto de 1943) é un artista e ilustrador estadounidense. Foi un dos fundadores do cómic underground e é cecais a figura mais destacada de dito movimento. Ainda que é un dos mais coñecidos autores de cómic, a sua carreira se desenvolveu sempre ao marxe da indústria. (wikipedia)

terça-feira, 4 de setembro de 2007

Policía local. Poñamos que falo de Nigrán.




Xa teño observado en moitos lugares que a policía local nos concellos democráticos ten moitas veces unha imaxe inda peor da que tiña na ditadura. E certo que se produciu unha certa modernización, mais lamentablemente consistiu na adopción de un "look" chulesco, con Ray-Ban ou outras gafas de sol, canto mais macarriles, mellor. Como eses policías gringos do "Midwest", que tanto medo dan nas peliculas.

E que aconteceu co seu traballo? É de supoñer que co fin da ditadura tamén cambiou. Nas cidades o seu traballo na ditadura practicamente se reducía a dirixir o escaso tráfico da época, xa que para a represión dos "vagos e maleantes" xa estaban os corpos represivos. Nas vilas non existia ese tipo de policía por ser innecesario. E hoxe son necesarios para que? Podería preguntar alguén. Dificil pregunta, eu non sei respondela.

Onde eu vivo, pouca actividade se lles coñece. Unha das suas principais funcións e posar co seu "atrezzo" mais propio de
"Easy Rider" que de unha pequena e tranquila vila de 16110 Habitantes espallados en 35 km².

Outra actividade na que destacan é na persecución da mocidade de cabelo longo. Pouco importa que nos continuos rexistros a que son sometidos nunca lles encontren nada ilegal, eles ben saben que con esa pinta algo deben fumar de cando en vez, e non perden a esperanza de algún dia atopar algo. Para que tanto empeño?

Será que buscan algo que fumar gratis? non sei... pero a verdade é que parece estraña esa actitude, cando é ben sabido que hai nas veciñanzas unha discoteca onde se reune outro tipo de público, os chamados "malotes", que non levan cabelo longo, son violentos, e consumen todo un arsenal de substancias ilegais. Non é a primeira vez que hai algún morto, nas continuas liortas entre grupos rivais. Non me consta que ese local e os seus frecuentadores  recibiran Bula ou Licencia do Papa de Roma, mais eso é o que parece, xa que a impunidade parece ser total.

Non dispoño de datos dabondo para analizar en profundidade os motivos de todo o anteriormente  exposto, o que si podo decir é que, como mínimo, deberían ser estudados polas autoridades democráticas, sen esperar a que algunha traxedia o faga inevitable. Prever sempre é mellor que curar.



sexta-feira, 8 de junho de 2007

O MOVEMENTO POLOS DEREITOS CIVIS chama a asinar pola dimisión do delegado do Goberno en Galiza

Rating:★★★★★
Category:Video Games
Genre: Strategy
Console:Classic


O Movemento polos Dereitos Civís chama a asinar pola dimisión de Manuel Ameijeiras, delegado do Goberno en Galiza e responsábel directo do uso da violencia policial desde que adquiriu o cargo contra todo tipo de movementos sociais. O MpDC enetende que os conflictos existentes non se poden resolver por medio da policialización e a criminalización da sociedade galega, e repróchalle a Ameijeiras o absoluto continuísmo cos seus antecesores do Partido Popular. Podedes ASINAR AQUI: http://mpdc.blogspot.com/