Un xuíz español ordenou o secuestro dunha publicación satírica por atentar contra a corona española. Tras ordenar o secuestro da revista, acaban de ordenar o feche da web. Esta é unha proposta pra facer frente de forma simbólica pero efectiva a este ataque á liberdade de expresión, que non é o mais grave que temos vivido, pero sí ten unha cousa importante: todo o mundo pode entendelo, e os media están a magnificalo.
A proposta é moi sinxela: collede a foto da portada e colgádea nos vosos blogs e páxinas pra ilustrar o voso comentario sobre o sucedido, a ser posibel denunciando a cuestión e sobre todo deixando así en evidencia ao sistema xudiciário, que parece que quere matar moscas a cañonazos.
Se ademais todos/as engadimos as palabras chave: portada, jueves, censurada, cover, censored, spain, lograremos multiplicar o efecto cunha boa posición en buscadores.
O caso é que levan así dende os noventa, tratando de poñerlle portas ao mar, e os tipos non aprenden! Non queren caldo? DÚAS CUNCAS!
Viva a liberdade de expresión! Abaixo a censura!
Esta proposta é algo perfectamente legal, non supón actividade económica algunha e por tanto cae fora do que a lei española pode facer, tanto a través da LSSI como da LAECPS.
"Chicas Linux" é unha comunidade creada por mulleres que ten como obxectivos brindar un espazo de reunión para persoas que teñen a Linux e o software libre como un interes común. Pero o obxectivo máis importante desta comunidade é o incentivar ás mulleres á participación e iniciación no mundo do sofware libre mostrándolles que sí é posible participar activamente, apoiando desta forma a causa iniciada por LinuxChix.
A comunidade non fai discriminación de xénero; a axuda sempre será benvida, non importa quen a proporcione.
Esta comunidade baséase no respecto aos demá¡s e ás súas opinións.
O centro antena de Nigrán acolle ata o próximo 13 de agosto unha exposición sobre os traballos que se están realizando dentro do proxecto pioneiro de revalorización patrimonial de Chandebrito. Os visitantes atoparán fotografías sobre a riqueza desta parroquia do interior de Nigrán e poderán contemplar un vídeo para poder apreciar as súas paisaxes, sons e ata cheiros, posto que na sala tamén se colocaron diversas especies vexetais. As autoridades locais comprometéronse a continuar apoiando esta iniciativa que dirixe a arqueóloga Rosa Villar. Fonte - La Voz de Galicia .
Unha república entre dous reinos, un lugar cheo de singularidades históricas e culturais, un símbolo da conexión entre Galicia e Portugal. O Couto Mixto, un enclave de tres aldeas que durante séculos funcionou coma unha república independente, está a converterse nos últimos anos no eixe de múltiples iniciativas culturais que reivindican a importancia deste lugar e da súa historia única. Unha historia de séculos durante os cales eran unha terra de ninguén entre Galicia e Portugal, coas súas propias leis e privilexios en canto a alfándegas. Non foi ata 1864 cando, ao se definir finalmente as fronteiras aínda hoxe en vigor, as tres aldeas pasaron a formar parte de Galicia.
Foi no 2000 cando se crean e se entregan os primeiros premios “Xuíces honorarios” do couto mixto, un premio que se repite desde entón ano tras ano a persoas que teñan apoiado a recuperación da memoria deste lugar. Ademais tense feito o irmanamento cos Pobos Promiscuos, aldeas que antes da definición da fronteira estaban divididos pola raia e que ficaron finalmente da banda portuguesa.
En 2002 foi o Couto Mixto o lugar escollido para presentar publicamente o manifesto “Falamos unha lingua milenaria” promovido pola Fundación Premios da Crítica, co que algúns dos nomes máis destacados da cultura do país, ata un total de 149 persoas, dezasete institucións e nove membros da Real Academia, proclamaban a súa fidelidade ao galego como lingua propia e independente. Coincidindo con estes evento creouse en Santiago de Rubiá un milladoiro de
pedras e palabras. Na orixe desta peculiar construcción está un monte de pedras que persoas de todo o país achegaron a este lugar canda unha palabra propia do seu lugar de orixe. A intención é que este milladoiro vaia medrando coas achegas de novas persoas comprometidas coa lingua.
Este ano tamén, a Fundación Premios da Crítica outorgou o seu premio á mellor iniciativa cultural a este lugar pola “recuperación da autoestima e memoria histórica coma parte dun espacio xeográfico e cultural” así como por “favoreceren o reencontro da convivencia entre Galicia e Portugal a partir das raíces comúns”.
A norte de Montalegre situa-se o Couto Mixto composto pelas aldeias de Meaus, Rubiás e Santiago. Hoje pertencem a dois municípios galegos, mas até 1855, formaram um território com apenas 27 quilómetros quadrados, que gozava de uma série de privilégios, a começar pelo auto governação, embora dependessem das casas do duque de Bragança e do Conde de Monterrei.
Os habitantes podiam escolher entre a nacionalidade portuguesa e a espanhola, ou nenhuma. Estavam isentos da tropa, de pagar impostos e até podiam cultivar tabaco. A falta de taxas aduaneiras favoreceu o comércio e também o contrabando. Quem fosse por um caminho que ligava o Couto a Tourém, em Portugal, não podia ser preso nem a mercadoria apreendida. E, para não perder tais benesses, os habitantes do Couto casavam uns com os outros.
Pois bem, dirão vocês – O que é que tudo isto tem a ver com Lamadarcos!? Pois hoje em dia, nada. Mas houve tempos em que parte da actual aldeia de Lamadarcos era Galega e é precisamente aqui que entra o Couto Mixto, pois o tratado de Lisboa de 1864 instituiu a troca do Couto Mixto pelas aldeias de Soutelinho da Raia, Cambedo e Lamadarcos, hoje portuguesas, passando o Couto Mixto, desde então, a ser território galego e daí espanhol.
Microsoft está intentando actualmente facer crer aos organismos ISO que o seu formato aberto de Office XML (OOXML) é un bo estándar. No sitio NO-OOXML (http://www.noooxml.org/) discútese porqué este estándar propietario roto non debe ser nunca aceptado por ISO. Unha decisión será adoptada por cada país durante as vacacións de xullo ou agosto.
É URXENTE QUE ENTRAR EN CONTACTO CO CORPO DE ESTANDARDIZACIÓN DE CADA PAÍS E EXPLÍCARLLES PORQUÉ OOXML ESTÁ CREBADO; ENVIAR Unha CARTA Ao CORPO DE ESTANDARDIZACIÓN ESPAÑOL É MÁIS IMPORTANTE QUE ASINAR ESTA PETICIÓN English | Deutsch | Français | Español | Português | Italiano | Nederlands | Bahasa Malasya | Galego |
Razóns non faltan...
1.- Xa hai un estándar, ISO 26300, chamado Open Document Format (ODF): un dobre estándar suporá incerteza, confusión e un custo engadido para a industria, gobernos e cidadáns;
2.- Non hai ningunha implementación de referencia da especificación de OOXML: Microsoft Office 2007 produce unha versión especial de OOXML que non cumpre coa especificación de OOXML proposta en ISO;
3.- No documento de especificación falta información como, por exemplo, como implementar un "autoSpaceLikeWord95" ou un "useWord97LineBreakRules";
4.- Máis do 10% dos exemplos do seu especificación non validan a conformidade con XML;
5.- Non existe garantía algunha para que calquera poida implementar parcial ou totalmente a especificación de OOXML sen arriscarse a que Microsoft lle esixa danos e prexuízos por infracción de patentes ou o pago de licenzas de patentes;
6.- Esta proposta de estándar entra en conflito con outros estándares ISO, como ISO 8601 (representación de datas e tempos), ISO 639 (códigos de representación de nome e idiomas) ou ISO/IEC 10118-3 (funcións hash de criptografía);
7.- Hai un erro na especificación do ficheiro de formatos de folla de cálculo que impide introducir calquera data previa ao ano 1900. Isto é un erro que se arrastra desde as obsoletas versións de 16bits da aplicación MS-Office;
8.- Esta proposta de estándar non foi creada axuntando a experiencia e mellores prácticas de todas as partes interesadas ( produtores, distribuidores, consumidores, usuarios e reguladores), senón por Microsoft en solitario.
Este arquipélago está formado por tres illas, a de Monteagudo ou Illa Norte, a Do Faro ou Illa do Medio e a de San Martiño ou Illa Sur.
A illa de Monteagudo está separada da costa de cabo Home, na península do Morrazo, pola canle Norte, e a illa de San Martiño está separada da costa de cabo Santoulo (monte Ferro) por un estreito coñecido como Freu dá Porta. Mentres, a illa do Faro acabou unida á illa Norte por unha acumulación de area na parte interior do arquipélago, na cara leste das illas, que forma a praia de Rodas, de 1.200 metros. Ao subir a marea, a auga pasa entre as dúas illas pola cara oeste e, taponada pola praia, énchese a lagoa formada entre o areal e as rocas. O pico máis alto atópase na zona norte da illa de Monteagudo, no Alto dás Cíes, de 197 metros de altitude e ten unha superficie emerxida de 434 hectáreas.
A súa formación xeolóxica é de finais do Terciario, cando se produciron os afundimentos dalgunhas partes da costa, co que penetrou o mar e creáronse as rías. Todas as illas atlánticas son os cumes das serras costeiras que quedaron parcialmente baixo o mar e están formadas case na súa totalidade por pedra granítica.
As tres illas son montañosas cunha cara oeste abrupta, con cantís case verticais de máis de 100 metros e numerosas covas (furnas) formadas pola erosión do mar e o vento. A cara leste ten ladeiras algo máis suaves cubertas por bosques e matogueira e atópase protexida dos ventos atlánticos, o que permite a formación de praias e dunas.
As borrascas atlánticas pasan sobre as illas, descargando ao chocar coa costa, polo que as Cíes reciben máis ou menos a metade de choiva que o resto da costa das Rías Baixas.
Historia
Na antigüidade foron chamadas Siccae (áridas). Atopáronse nas Cíes restos arqueolóxicos que datan a presenza humana sobre o 3500 adC, aínda que os restos do primeiro asentamento humano de que se ten constancia son un castro de comezos da Idade de Ferro.
Por alí pasaron os romanos, deixando restos como un anel de ouro datado no século II de nosa era, así como ánforas, cerámica e diversos útiles que se expoñen hoxe no Museo de Pontevedra.
Na Idade Media foron habitadas por monxes de diversas ordes. No século XI estiveron alí os benedictinos, que as abandonaron e volveron a finais do século XIII. No século XIV asentáronse alí os franciscanos. Tamén pasou por aí a Orde de Cluny. Desta alternativa ocupación das illas quedan como proba os mosteiros de San Estevo na Illa do Faro e de San Martiño na illa do seu nome, así como unha fábrica de salgadura sobre cuxos restos actualmente hai construído un restaurante. As idas e vindas dos monxes eran debidas a que, pola súa proximidade á cidade de Vigo, o arquipélago era frecuentemente atacado e usado como base de operacións por piratas turcos e normandos, así como armadas invasoras, por exemplo a inglesa, comandada por Francis Drake. Esta situación dura ata o século XVIII, o que acaba producindo o seu despoboamento.
A mediados do século XIX constrúese o primeiro faro na Illa do Medio, que acaba chamándose Illa do Faro. Nesa data as illas xa volvían estar poboadas por algunhas familias que se dedicaban á pesca e á gandería ovina e caprina.
Nos anos 60 do século XX as illas se despoboan de novo, esta vez definitivamente. Nos 70 e 80 comezan a ser utilizadas como destino de descanso ao que, sobre todo a xente nova da zona, acudía en busca de natureza, mar, sol e liberdade, lonxe da vixilancia social e familiar. Entón en toda Galicia practicábase a acampada libre.
As agresións ambientais, como a importante actividade industrial na ría, os emisarios submarinos evacuando augas con escasa ou nula depuración... fan que as illas sufran unha rápida degradación.
O Parque Natural
Debido ao alto valor natural deste espazo e á rápida deterioración que estaba sufrindo por causa das actividades humanas, no ano 1980 son declaradas parque natural. A situación legal de protección vai variando ao longo dos anos ata que o 21 de novembro de 2000, o Parlamento Galego acorda por unanimidade pedir ao goberno central a declaración do arquipélago como parque nacional. O Congreso dos Deputados tomou o acordo definitivo en xuño de 2002, creando o Parque Nacional Marítimo-Terrestre das Illas Atlánticas de Galicia, formado por un conxunto de arquipélagos, illas e illotes que son as Cíes, Ons, Sálvora, Noro, Vionta, Cortegada e Malveiras.
O parque ten unha parte terrestre e outra marítima que comprende unha franxa de 100 metros, medidos a partir da baixamar. Nas Cíes está prohibida a pesca submarina desde 1992.
Desde 1988 as illas teñen ademais a consideración de ZEPA (Zona de Especial Protección para as Aves). Tamén se atopan incluídas, no ámbito europeo, na Rede Natura 2000, que desenvolve directivas comunitarias de hábitats e aves.
Actualmente só están ocupadas polos servizos do parque, cámping e restaurante e o acceso está restrinxido a un máximo de 2.200 persoas diarias. Fonte: Wikipedia Foto: Wikimedia Commons
