EMULE-GALICIA

http://www.emule-galicia.com

O governo galego apoiará a candidatura de Ferrín ao Nobel

O presidente da Xunta expresou a súa admiración polo escritor ourensán e o apoio do Goberno á candidatura de Ferrín ao Nobel de Literatura do 2006, presentada polo propio PEN Clube e pola Asociación de Escritores en Lingua Galega. Emilio Pérez Touriño considera que esta candidatura é "refrendada" por toda Galiza. Foi no acto de entrega do premio PEN Clube a Úrsula Heinze, cuxo discurso laudatorio fixo Xosé Luís Méndez Ferrín.

Así, o autor de Con pólvora e magnolias converteuse en inesperado coprotagonista dun acto que serviu ademais para a estrea de Damián Villalaín no seu novo posto de asesor do presidente da Xunta na área de cultura.

Touriño gabou tamén o labor de Ursula Heinze, unha "galega de nación", na literatura galega e á fronte do PEN Clube. Previamente a escritora nacida en Alemaña aproveitou o seu discurso para pedirlle ao presidente máis cartos para este clube internacional de escritores, amparándose no traballo de difusión que o clube fixo da literatura galega nos foros internacionais. Na súa intervención Touriño non deu ningunha resposta a esta petición. Fonte: Vieiros

 

Podes ler algun poema de Ferrín o outros de autores galegos aqui

Armacen de arquivos

http://www.filelodge.com

Bush & friends

Feliz Solsticio e Prospero Ano Novo - 2006 - Happy Winter Solstice and New Year

O Santa Claus que todos os nenos conhecen e aman foi creado por Haddon Sundblom para a Coca-cola en 1931 . A Coca-cola encomendoulhe o ilustrador de Chicago umha imaxen de un  Santa Claus de apariencia humana, basandose na resposta positiva do público  a un anuncio de Coca-cola no  que aparecía con ese aspecto, a finales de 1930. Antes de esto, as persoas imaxinavan a Santa Claus como un duende, ou como una mistura rara de gnomo e obispo. Durante o seguinte tercio de seculo, o Santa de Sundblom se extendeu ó público mundial, convirtindose en umha tradición da festa.

Fonte: www.icubed.com/~colagrrl/xmas.htm

Ver tamén na Coca-cola

The Santa Claus all children know and love was created for Coca-Cola in 1931 by Haddon Sundblom. In 1931, the Coca-Cola Company commissioned Chicago illustrator Haddon Sundblom to develop the image of a human-like Santa Claus, based on the positive public response to a magazine advertisement for Coca-Cola depicting such a character that appeared in late 1930. Prior to Sundblom's first rendition in 1931, people envisioned Santa Claus as leprechaun-like, or as a queer mixture of a gnome and a bishop. Over the next third of a century, Sundblom's Santa would be embraced by the public worldwide, and become a holiday tradition.

Source: www.icubed.com/~colagrrl/xmas.htm

See also Coca-cola

envia ou armacena arquivos en linha - send or store files online

http://www.sendspace.com/

Pichicomas espanhois

Pichicoma ou bichicome e uma degradación da palabra inglesa beachcomber... aqui poden ver algúns

Hallacas o ayacas o tamales para estas fiestas

Description:
La Biblioteca de Ángel Rosenblat, Tomo I, Estudios sobre el habla de Venezuela, Buenas y malas palabras, Caracas: Monte Ávila 1987


Publicado originalmente en «La vida de las palabras», Periscopio, Caracas, Nº 6, 1952

(Con motivo de las Navidades)

¡Que sean sabrosas y abundantes las hallacas de estas Navidades para todos! Navidades sin hallacas son inconcebibles en Venezuela, y el venezolano que se halla en tierras lejanas sueña con sus hallacas navideñas: «Este año comeremos las hallacas en Caracas.» Al que está en peligro de muerte se le puede decir: «Usted como que no va a comer las hallacas este año». Aunque puede ser plato de cualquier época (en los Andes es frecuente los domingos), se considera ritual desde Nochebuena hasta Reyes, como digno acompañante del Nacimiento.

Las hallacas son la obra maestra de la cocina criolla, y constituyen el blasón de una cocinera o de una dueña de casa. Se llevan a la mesa en forma de paquetes cuadrilongos que rebasan el plato, envueltas en hojas de cambur soasadas (en Maracaibo se prefieren las de bijao), atadas con pabilo, cabuya (cordel fino) o fibras vegetales, y humeantes, porque se acaban de calentar en agua hirviendo. Se cortan los hilos y se apartan las hojas, operación que algunas dueñas de casa prefieren hacer en la cocina para presentarlas en la mesa desnudas, en todo su esplendor.

Aparecen así como unas empanadas rectangulares (aquí se prefiere considerarlas pasteles, y así se llaman efectivamente en nuestra región oriental), que ocupan todo el diámetro del plato, de una masa amarillenta. Esa masa se cuece en agua (se sancocha), y nunca se hornea, lo cual la diferencia de la empanada. Se impregna con el sabor típico de las hojas en que ha estado envuelta, y con las que se ha hervido.

A través de la forma, penetremos rápidamente en el contenido.
En la calidad y finura de la masa, en el arte y sazón del guisado y en la sabrosura del adorno residen las tres virtudes teologales de la hallaca. Las tres virtudes se combinan de maneras diversas en las diferentes regiones del país (en el Táchira puede hacerse la masa de mazamorra de maíz bien espesa, el guiso puede ser crudo, y de huevos de pescado en Semana Santa, y hasta de corazón de frijol o caraotas). Hasta hay hallacas de pescado o de sardinas. Y queda además, como se ve, amplio margen para la iniciativa individual.

Pero no es nuestro propósito, por ahora, deleitarnos con su rica gama de sabores, sino desenredar el ovillo, menos fascinante, sin duda, de la etimología. Hay que partir de una base: La hallaca es la variante venezolana del tamal, un tamal estilizado, refinado y perfeccionado por el gusto barroco de nuestras cocineras. Y su nombre tradicional ha sido también tamal en Venezuela, hasta que modernamente se sustituyó por el indígena de hallaca. Trataremos de demostrarlo.

Los tamales (en azteca tamal-li) eran los bollos de maíz de los indios mejicanos, y Fray Bernardino de Sahagún, al estudiar las comidas de los señores, encontraba gran variedad (algunos eran verdaderas empanadas). Así como la arepa indígena la llenamos habitualmente de mantequilla y queso, combinando lo americano con lo europeo, el conquistador español acostumbró llenar el tamal de guisos variados. Surgió entonces en Méjico una cohorte de tamales diversos, y desde Méjico, llevados por el español, se esparcieron por casi toda América, hasta el Perú, la Argentina y Chile. Cada zona de Méjico tiene su tamal propio, envuelto en hojas de plátano o de maíz (o de la mazorca), sin guiso, o con pedazos o hebras de carne, o con guisos variados, picantes (con mucho chile), o dulces, con azúcar. El tipo de guiso varía mucho, y aun la forma del conjunto. Y así los tamales de Chiapas que comía Miguel Acosta Saignes, cuadrilongos, con cubierta delgada y espléndido guiso, le recordaban sus hallacas venezolanas. Y también las que saboreaba Manuel A. Salvatierra en Veracruz, y en general en toda la costa mejicana. Los de Puerto Rico tienen igualmente condumio de gallina o de cerdo, huevo duro, almendras, aceitunas y pasas. Y lo mismo los de Guatemala, que son también rituales de la Nochebuena. Costa de Méjico, las Antillas, América Central y Venezuela constituyen una unidad cultural que se manifiesta hasta en la preferencia por cierto tipo pletórico de tamal.

¿Y cómo ese tamal pasó a llamarse hallaca? Los tamales han adoptado a veces nombres diversos en las diferentes regiones hispanoamericanas, quizá para diferenciar los tipos: en Cuba, tayuyo o bacán; en Puerto Rico, guanime, mapiro, mandullo, zorullo o zurullo y aun amarrao o civil. Nada tiene de particular que en Venezuela se llame hallaca. Pero ¿por qué se llamó así? Hemos encontrado un dato importante. Un documento del 13 de septiembre de 1608, publicado por el Archivo General de la Nación (Encomiendas, tomo V, pág. 165), trae una lista de personas que acudieron a reprimir la sublevación de Nirgua. Y en ella leemos (modernizamos la ortografía):

... Salvador Rodríguez, el cual lleva para su avío sayo de armas, espada y rodela y un arcabuz, dos libras de pólvora y cuarenta y seis balas, poco más o menos, tres rollos de cuerda, diez pares de alpargates, dos hachas de cuña, una caja de cuchillos carniceros, tres petacas de bizcocho, once quesos, dos adorotos de carne, una carga de harina de maíz, tres cargas de maíz, una almarada y agujas para alpargates, cuatro indios y una india de servicio, una piedra de moler, cinco bestias mulares, cuatro caballos, dos rolletes, tres hayacas de sal grandes, calcetas, calzones y otras menudencias de casa y de la guerra.

Julio Febres Cordero me llama la atención sobre un texto más viejo aún, que aparece en Los WeIzer en la conquista de Venezuela, de Juan Friede. En el juicio de residencia contra el gobernador Ambrosio de Alfínger, llevado a cabo en Coro por el Dr. Nicolás Navarro, en 1538, se acusó de crueldad a Luis González de Leyva, teniente general y alcalde mayor de Maracaibo: hizo atar a un palo al soldado Francisco de San Martín «y le mandó colgar del pescuezo dos hayacas de maíz... porque cogió a unos indios unos ovillos de hilo de algodón, y unas ahuyamas para comer».

Las dos hayacas de maíz, de 1538, v las tres hayacas de sal grandes, de 1608, eran evidentemente envoltorios o paquetes o bojotes de maíz o de sal. ¿De dónde venían esas hayacas? Es muy curioso señalar que el Lexicón o Vocabulario de la lengua general española del Perú, compuesto por el Maestro Fray Domingo de Santo Tomás y publicado en Valladolid en 1560, trae como voz quechua (páginas 90, 290):

Hallaca—pollo tierno de ave generalmente, antes que tenga pluma.

¿Puede ese «pollo tierno de ave» ser el origen de nuestra hayaca? No parece, de ningún modo, en vista de la trayectoria de la palabra. Más verosímil —como apunta Morínigo, en su reciente Diccionario de americanismos— es la relación con el tupiguaraní ayacá, que significa bulto, lío y últimamente cesta en el guaraní suroccidental. La acentuación aguda —dice— es reciente en los dialectos guaraníes. Ayacá con el valor de cesta lo encontramos efectivamente en varios vocabularios. Además, una serie de formas que son agudas en el sur son llanas en el norte: maracá-maraca, jacarandá-jacaranda, Guairá-Guaira, maracayá-maracaya (una especie de tigre pequeño), maracaná-maracana (un tipo grande de loro). Es indudable que una cantidad de voces y de nombres de lugar (Paragua, Paraguaná, etc.) testimonian una vieja relación entre el mundo tupí-guarani y el caribe-arahuaco, a través de la inmensa selva amazónica y de largas migraciones de pueblos. Es posible que también la hallaca ‘pollo tierno de ave’ del quechua esté relacionada con el tupí-guaraní ayacá. Pero nuestra hayaca parece prolongación de esa forma tupí-guaraní.

Tenemos que partir, pues, de la hayaca como envoltorio o bojote. No es difícil imaginarse cómo de ahí hayaca ha pasado a designar el tamal venezolano. En Puerto Rico un tipo de tamal se llama precisamente amarrao, aludiendo a las ataduras. En Nariño, Costa atlántica de Colombia, llaman envueltos a los bollos o pasteles (Thesaurus de 1972, pág. 344). La misma palabra tamal equivale en Méjico a bulto grande o mal formado, lío, atado, envoltorio, significación que se encuentra hasta en Chile. Aun hallaca conserva actualmente algo de ese valor: «¿Qué hallaca es ésa?» o «Eso es una hallaca» se dice de un paquete mal hecho, mal atado; «Esta hallaca es un bojote de hojas», decimos de algo que es más apariencia que realidad. Nos informan que en mayo de este año de 1973 apareció en un periódico de Caracas la noticia de que un recluso de la cárcel vendía marihuana «¡a cincuenta [bolívares] la hallaca!» (es decir, el bojote o paquete envuelto en papel de periódico, amarrado con pabilo). En Méjico dicen que una cosa está hecha un tamal cuando se presenta desaliñada o fofa; aquí se dirá que parece una hallaca mal envuelta (o mal embojotada).

Una vez impuesto hallaca en lugar de tamal, es natural que se haya generalizado hallaquita para el tamal más pequeño, sin guiso, que se acostumbra envolver en hojas de maíz. Sin embargo, hay también hallaquitas de chicharrón, de queso, o de jojoto, y Tulio Febres Cordero, en su Cocina criolla, ha dado una receta para hacer hallaquitas de agua, con carne de res y de cochino.

Un gran misionero italiano del siglo XVIII, el P. Gilii, sucesor de Gumilla, que vivió con los indios del Orinoco dieciocho años, publicó en Roma un admirable Saggio di Storia Americana (1780-1784), con rica información etnográfica y lingüística de Venezuela, que acaba de traducirse. El P. Gilii menciona «un panecillo oblongo de harina de maíz que se acostumbra hervir envuelto en hojas, y parecidísimo al paratí» (un panetto bislungo di farina di granturco, solito di bollirsi avvolto ín foglie e simillissimo al paratì, II, 1781, libro IV, cap. 23). Agrega que en tamanaco se llamaba camaitcá y que los españoles, muchos de los cuales lo comían, lo llamaban yayaca (en grafía italiana jajaca). Por su parte le parecía que esa yayaca, que corresponde más bien a lo que hoy llamamos hallaquita, no era mala si se comía caliente. Y el paratí indígena al que se parecía lo describe también como un panecillo oblongo de maíz hervido en agua, que se dejaba después enmohecer y fermentar para hacer con él una especie de chicha fuerte a la que agregaban miel silvestre y papas cocidas.

Después de las hayacas grandes de sal (o bojotes) del documento de 1608 y de las yayacas (o hallaquitas) del P. Gilii encontramos hayacas en la Autobiografía del general Páez. En 1831 Páez trata de ganarse a José Dionisio Cisneros, un indio que después de Carabobo se había convertido en jefe de partidas realistas, y durante once años tuvo bajo el terror los valles del Tuy y hasta las cercanías de Caracas. Y cuenta:

Con la mira de inspirarle más confianza, salí de Caracas y fui a pasar unos días a la hacienda de Súcuta, situada en uno de los territorios por él asolados. Allí procuré atraerme a los campesinos que bien sabía eran sus compinches, dándoles grandes comilonas de hayacas, que siempre terminaban con el baile llamado carrizo, a que eran aquéllos muy aficionados.

Después, hacia 1850, encontramos ya ayacas en el siempre descontento Núñez de Cáceres. En su tiempo se podía comprar en los bodegones «ayacas de tomate y carne zocata», que le parecían desagradables y plebeyas. Le gustaban, en cambio, las que se hacían con esmero y aseo en las «casas de comodidad».

A fines de 1852 llega a Cumaná el Consejero Lisboa, que se impresiona por la celebración navideña: en la Nochebuena grandes grupos de enmascarados recorren las calles cantando aguinaldos; luego entran todos en la iglesia a oír la misa; después sigue la cena, «en la que es de rigor —dice— que figure la ayaca, especie de pastel de carne con pasas, muy caliente y cubierto de pasta de maíz».

A mediados del siglo, la voz ya había escalado las alturas andinas. El 14 de diciembre de 1858 una crónica humorística de La Abeja, de Mérida, anuncia la proximidad de los bollos navideños, a los que llaman gratos hallacos: «Puesto que los bollos rígidos son tan sólo hallacas machos».

Hacia la misma época, en las Navidades de 1859, se reunía en Caracas un grupo de personas para comer en buena compañía unas suculentas hallacas de gallina. En el preludio de la sesión gastronómica, Juan Vicente González, con un encendido discurso (El Monitor Industrial, 4 de enero de 1860), exaltó las bellezas de su plato preferido, «de fragancia heliotrópica», al que consideraba ambrosía, y lanzó al ruedo una etimología, indudablemente humorística: hallar + arca. El etimologismo de los aficionados generalizó desde entonces la ll.

Contra esa ll y esa etimología reaccionó Adolfo Ernst en 1885 (La Opinión Nacional, Caracas, 31 de diciembre). Defendió la grafía ayaca, apoyado en un tupí-guaraní ayuá o ayá, revolver, mezclar, confundir, del que se había formado un sustantivo ayuacá, lo mezclado o revuelto, o ayayucá, cosa o substancia amasada. Ernst era un notable naturalista, pero sus etimologías no se pueden tomar en serio, aunque, como hemos visto, no es descartable el origen tupí-guaraní.

En ese tiempo Bolet Peraza hace también el elogio de la hallaca, en su evocación del viejo mercado de Caracas, instalado frente a la Catedral y la Casa de Gobierno. junto a las populares arepas de chicharrón «se vendían —dice— las imponderables hallacas, especie de paquetitos envueltos en la hoja del banano [Bolet Peraza eludía el nombre popular de cambur], dentro de la cual se guarda, cobijado por telliz de masa, el guiso sin par; sabrosísimo manjar que no conocieron ni cataron los dioses del Olimpo, por lo que no pudieron continuar siendo inmortales».

Cuando escribía Ernst, la hallaca no era todavía plato nacional. Hoy sí lo es, hasta el punto de que a veces se asocia con la hombría (hombre de media hayaca es en los Llanos el cobarde). En cambio, el tamal, con el nombre de tamar o tamare (como se dice cambur o cambure), ha quedado relegado al Occidente, más conservador: Zulia, Falcón, Lara, parte de los Andes. Y además se ha diferenciado: es un bollo de maíz con poca carne guisada, o una pelota de maíz hueca y rellena. Hoy parece una hallaca venida a menos.

Y ahora la menuda cuestión ortográfica. Es evidente que debe escribirse con h, pues en algunas partes del país todavía se oye esa h con aspiración (jayaca, que era seguramente la pronunciación indígena del siglo XVI). Pero ¿no es un disparate escribirlo con una ll que no existía en las lenguas indígenas dé Venezuela? En los testimonios más antiguos aparece sistemáticamente con y, y con y lo ha adoptado la Academia Española. Sin embargo, ¿no se ha impuesto Mallorca, con ll ultracorrecta, aunque viene de Maiorica, la mayor de las Baleares? El uso venezolano, en una voz indígena de Venezuela, es lo decisivo.

Los juglares de antaño pedían al terminar un vaso de buen vino. Que no va nada mal con la suculenta hallaca navideña.


Ingredients:
Se prepara la masa con maíz pilado y finamente molido, manteca levemente coloreada de onoto o achiote y ligero aliño de pimentón en polvo y papelón rallado.

El contenido. Consta de un guiso y un adorno. El guiso es de carne picada de res, de cochino, de pollo o de pavo (puede ser de cochino y res, con una presa de pollo). Y una serie de condimentos: cebolla, ajo, ají, salsa de tomate, encurtido, pimentón picado, perejil o yerbabuena, especias (comino, canela, nuez moscada, etc.)que puede ser rociado con vino, o más picante, con ají bravo, o más dulce, con papelón.

El adorno: rodajas de cebolla o de huevo cocido, telitas de tocino, una o dos almendras peladas, tres o cuatro alcaparras, otras tantas pasas (o una ciruela, pasa), un par de aceitunas, unas tiras de pimientos morrones, etc.

Directions:
Se llevan a la mesa en forma de paquetes cuadrilongos que rebasan el plato, envueltas en hojas de cambur soasadas (en Maracaibo se prefieren las de bijao), atadas con pabilo, cabuya (cordel fino) o fibras vegetales, y humeantes, porque se acaban de calentar en agua hirviendo.La cocinera prepara la masa con maíz pilado y finamente molido, manteca levemente coloreada de onoto o achiote y ligero aliño de pimentón en polvo y papelón rallado. Esa masa se cuece en agua (se sancocha), y nunca se hornea, lo cual la diferencia de la empanada. Se impregna con el sabor típico de las hojas en que ha estado envuelta, y con las que se ha hervido.
Ver tambien: www.venezuelatuya.com/ cocina/hallaca.htm

Os Resentidos (Antón Reixa revoluciona o panorama cultural galego nos 80’s) - (Antón Reixa revolutionizes the Galician cultural panorama in the 80’s)

 Antón Reixa, Alberto Avendaño, Manuel M. Romón e Camilo Valdehorras fundan en 1975 o Grupo de Comunicación Poética Rompente, publicando obras como o libro colectivo "Silabario da turbina" ou "As ladillas do travesti". Antón Reixa é profesor de lingua e literatura galegas pero pronto abandonará a docencia para embarcar na música.

A comezos dos oitenta, Vigo é un fervedoiro de bandas de rock and roll subversivo. Antón Reixa  ofrecelhe a súa batería ao seu amigo Julián Hernández, a condición de que forme un grupo. E así nace o grupo “Maricruz Soriano y los que afinan el piano”, conhecidos máis tarde como “Siniestro Total”.

Alberto Torrado e Xavier F. Soto, membros de Siniestro, acompanharán a Reixa no lanzamento do grupo Os Resentidos, en 1982. "Fai un sol de caralho" convértese no seu primeiro éxito de "masas". Destacan nos seus trabalhos as incursións en xeneros que daquela eran novedade, como o hip hop ou a fusión con ritmos sudamericanos.

Os Resentidos deixou paso, en 1995, a outro proxecto, "Nación Reixa", que o levou a colaborar co desaparecido grupo vasco Negu Gorriak. E non deixa de experimentar noutras artes: teatro, videoclips musicais, programas de radio, e no audiovisual, (Fonte: Vieiros) como productor, actor, director, escritor, ou compositor  de cine e TV  estando seu trabalho ben resumido na Internet Movie DataBase

En 1998, estrea na TVG, Mareas Vivas, umha serie ambientada na Galicia marinheira actual que bateu récords de audiencia. Un ano máis tarde, e con parte do equipo de Mareas Vivas, Antón funda Portozás Visión, que adaptou o cine a novela de Manuel Rivas "O lapis do carpinteiro".

 Baixa aqui a sua MUSICA ou tamén podes escoitala EN LINHA

 

 

 

 

 Antón Reixa, Alberto Avendaño, Manuel M. Romón and Camilo Valdehorras founded in 1975 the Group of Poetic Communication "Rompente", publishing works like the book collective "Silabario da turbina" or "As ladillas do travesti". Antón Reixa is  professor of Galician language and literature but soon he will abandon that job to embark in the music. 

 

At the beginning of the eighties, Vigo was swarming of subversive bands of rock and  roll. Antón Reixa gives its battery to his friend Julián Hernández, on condition that he must create a group.  This way is born the group  "Maricruz Soriano and those that tune the piano", known later as "Siniestro Total" (Total Catastrophe). 

 

Alberto Torrado and Xavier F. Soto, members of Siniestro, will accompany Reixa in the launching of the group Os Resentidos, in 1982. "Fai un sol de carallo" becomes their first success of "masses". Highlight in its works the incursions in musics that then were novelty, as the hip hop or the fussion with South American rhythms. 

 

After Os Resentidos, in 1995, he started another project, "Nacion Reixa" that took him to collaborate with the missing Basque group Negu Gorriak. Y no deja de experimentar en otras artes: theater, musical videoclips, programs of radio, and in the audiovisual one, (Source: Vieiros) as producer, actor, director, writer, or cinema and TV composer, his work being very well summarized in the Internet Movie DataBase 

 

Mareas Vivas (Alive Tides), was premiered in 1998 in the TVG. A series set in the current Galician seafaring  that beat audience récords. One year later, and with part of the team of Mareas Vivas, Antón founds Portozás Vision that adapted to the cinema Manuel  Rivas novel "O lapis do carpinteiro."

Download here their  MUSIC or hear it ON LINE

50 ANOS CON "MERLÍN E FAMILIA" - 50 YEARS WITH "MERLIN & FAMILY"

Co gallo do aniversario dun dos libros máis famosos da literatura galega actual, a Editorial Galaxia preparou a exposición "50 anos con Merlín e Familia". A exposición, dividida en tres partes, introduce ao visitante no marabilloso mundo de Merlín e a Selva de Esmelle, percorre a obra de Cunqueiro e analiza o percorrido do mito de Merlín ao longo da historia.

O deseñador Fausto C. Isorna foi o encargado de pórlle cara ás personaxes de Merlín a través de emocionantes fotomontaxes que agora podes percorrer nesta nosa galería. Source: Culturagalega.org


In the anniversary of one of the most famous books in the current Galician literature, the Editorial Galaxy prepared the exhibition "50 years with Merlin and Family". The exhibition, divided in three parts, introduces the visitor in Merlin's wonderful world and the Forest of Esmelle, the work of Cunqueiro travels and it analyzes the journey of Merlin's myth along the history.

Fausto C. Isorna was the one in charge of putting face to Merlin's characters through touching photomontages that now you can see in this gallery. Source: Culturagalega.org

BUSCADOR culturagalega.org

http://www.culturagalega.org

APRENDER GALEGO

http://www.usc.es/gl/info_xeral/galego/aprender.jsp
O galego pode ser a chave que che abra as portas de calquera outra das linguas románicas. Galicia dáche a oportunidade de aprender asemade o castelán e o galego, e esta última, ademais, pode introducirte no portugués debido á súa similitude, pois son linguas irmás que comparten a orixe: ata ben entrada a Idade Media resultaba imposible distinguilas.

MEU BLOGLINE (RSS) - MY BLOGLINE (RSS)

http://www.bloglines.com/public/mmeixide
Construindo un BLOGLINE na Rede podes dar umha olhada os titulares de moitos sitios, e ler somentes aqueles que te interesen.Na ligazon podes ver o MEU BLOGLINE.

Building a BLOGLINE in the Net can give a glance to the headlines of many places, and only to read those interesting ones. In the link above you can see MY BLOGLINE.

Lectores - RSS - Readers

http://mmeixide.multiply.com/journal/item/4
Para utilizar as fontes RSS existen múltiples opcions. A mais común consiste en instalar un programa chamado 'agregador' ou lector de novas. Son programas -na su maioría gratuitos- que permiten agrupar a información de diferentes webs y consultala numa única páxina. Existen tamén servicios online. Mais info no link.

Multiple options exist to use the RSS sources . The most common consists in installing a program called reader of news. There are also options like online services. For more info see links above.

Defragmentador gratis do arquivo de paxinación e do rexistro - NT/2000/XP - Free Page & Registry Defragmentation

http://www.sysinternals.com/Utilities/PageDefrag.html
Uma das limitacions do Windows NT/2000/XP e que a defragmentacion de arquivos que están abertos polo sistema non é posible. Os programas de defragmentacion normais nin poden mostrar cómo está fragmentada a Paxinación ou o Rexistro, nin desfragmentalos. Esto pode ser uma das causas principais de degradación de un sistema. PageDefrag usa técnicas avanzadas que permiten ver e desfragmentar eses arquivos. Desfragmenta tamén "event log files" e arquivos da hibernación de Windows 2000.

One of the limitations of the Windows NT/2000 defragmentation interface is that it is not possible to defragment files that are open for exclusive access. Thus, standard defragmentation programs can neither show you how fragmented your Paging files or Registry hives are, nor defragment them. Paging and Registry file fragmentation can be one of the leading causes of performance degradation related to file fragmentation in a system. PageDefrag uses advanced techniques to provide you what commercial defragmenters cannot: the ability for you to see how fragmented your Paging files and Registry hives are, and to defragment them. In addition, it defragments event log files and Windows 2000 hibernation. files.

Defragmentadores gratis - NT/2000/XP - Free defrag programs

http://www.dirms.com/
Que poden facer DIRMS e BUZZSAW que non fagan outros defragmentadores? Defragmentación continua e/ou programada

O defragmentador que forma parte de Windows - Non pode facer a defragmentación continuada, nin programada.Trabalha mal cando o disco está bastante cheo. Non fai defragmentación parcial dos arquivos.

Outros Defragmentadores– Son caros, especialmente as versions para Servidores . A maioría non fan a defragmentación continuada nin a defragmentación parcial dos arquivos Algúns trabalhan mal cando con discos cheos.

What can DIRMS and BUZZSAW do that other defragmentation programs cannot? On-the-Fly and/or scheduled defragmentation

Windows Built-in Defragmentation program - Cannot perform On-the-Fly or scheduled defragmentation. Does not do a good job defragmenting drives that are very full or have very large files. Does not do partial file defragmentation.

Other Defragmentation programs – Usually expensive, especially for Server versions. Most don’t do On-the-Fly defragmentation. Most don’t do partial file defragmentation. Some don’t perform well with very full drives.

Defragmentador para - Windows 98: DISKEEPER - Defragmenter

http://www2.freedownloadscenter.com/FDM/install.php3?url=http://demodl.element5.com/50154/DKenTRH92Xi9_0_504.exe&ref=http://www.freedownloadscenter.com/Utilities/Disk_Maintenance_and_Repair_Utilities/Diskeeper_Home_Edition_Download.html&tit=Diskeeper Home Edition
Con Diskeeper, Non precisas preocuparte mais pola lentitude do PC debida a fragmentación nin as caídas do sistema, porque Diskeeper resolve o problema. Diskeeper 9 mantén a velocidade do sistema tan rápida como cando era novo.Lee mais e baixa o programa na ligazon

With Diskeeper, you never need to worry about fragmentation-related slowdowns and crashes because Diskeeper handles the problem for you. Diskeeper 9 keeps your systems running as fast as they did when they were brand-new.Read more and download the program in the link above

O estado de Califórnia matou un home inocente - The State of California Killed an Innocent Man

O dia 13 de dezembro perdemos um gran loitador contra ao racismo, a inxustiza, e a pena de morte. A execución de Stanley Tookie Williams foi uma atrocidade que non é fácil perdoar ou esquecer. Continuará a loita para provar a inocencia de Stan, para continuar a sua mensaxe da paz e para terminar ca pena de morte racista.

Nos dias anteriores ao asasinato programado de Stanley Tookie Williams, novas evidencias da sua inocencia viron a luz. Lea un dos quatro affidavits asinados pelos indivíduos que corroboraron a reivindicación  de inocencia que Tookie fixo durante tanto tempo.

Lea por favor o affidavit de Von Ellerman

Mais en SAVE TOOKIE

On Tuesday, December 13th we lost a great fighter against racism, injustice, and the death penalty. The execution of Stanley Tookie Williams is an atrocity that cannot be easily forgiven or forgotten. We will continue to fight to prove Stan's innocence, to continue his message of peace and to end the racist death penalty.

In the days leading up to the scheduled murder of Stanley Tookie Williams, more and more new evidence of his innocence was brought to light. Read one the four affidavits signed by individuals who corroborated Tookie's longstanding claim of innocence.

Please read the Von Ellerman affidavit

More in SAVE TOOKIE

 

 

Sitio na Rede para a obra de Ricardo Mella - Web site

http://www.cmj.net/ricardomella/
Moitos de vos sabedes que Ricardo Mella foi un dos principais teoricos do anarquismo español, e que ademais era de Vigo. Fai pouco tempo que son amigo dos seus descendentes, e menos ainda que estivemos no monte do Castro, en Vigo, numha homenaxe os que foron fusilados contra a parede do castelo, entre os que estaba o marido da filha de Ricardo Mella. Por eso e para min moi importante colocar aqui este enlace para o sitio na rede que están construindo (xa está bastante avanzado) e este pequeno texto seu:

Mientras que ahora, como te cruzas de brazos y duermes sobre los laureles del voto-providencia, concejales, diputados y ministros, por muy radicales y socialistas que sean, continuarán la rutina de los discursos vacíos, de las leyes necias y de la administración cominera. Y suspirarás por la instrucción popular, y continuarás tan burro como antes, clamarás por la libertad y tan amarrado como antes a la argolla del salario seguirás, demandarás equidad, justicia, solidaridad, y te darán fárragos y más fárragos de decretos, de leyes, reglamentos, pero ni una pizca de aquello a que tienes derecho y no gozas porque ni sabes ni quieres tomártelo por tu mano.

¿Quieres cultura, libertad, igualdad, justicia? Pues ve y conquístalas, no quieras que otros vengan a dártelas. La fuerza que tú no tengas, siéndolo todo, no la tendrán unos cuantos, pequeña parte de ti mismo. Ese milagro de la política no se ha realizado nunca, no se realizará jamás. Tu emancipación será tu obra misma, o no te emanciparás en todos los siglos de los siglos.

Y ahora ve y vota y remacha tu cadena.
Ricardo Mella

While now, as you cross your arms and you sleep on the laurels of the vote-providence, councilmen, deputies and minister, for very radical and socialists that are, they will continue the routine of the empty speeches, of the fatuous laws and of the cumin administration. And you will sigh for the popular instruction, and you will continue so donkey as before, you will clamor for the freedom and you will continue so tied as before to the ring of the wage , you will demand justness, justice, solidarity, and they will give you medleys and more medleys of ordinances, of laws, regulations, but neither a tiny piece of what to you have the right to and you don't enjoy because neither you know neither you want to take it for your hand.

Do you want culture, freedom, equality, justice? Go and conquer it, don't wait that others come to give it to you. The force that you don't have, being everything, they won't ,being a small part of yourself. The politics's miracle has never been carried out, won't never be carried out. Your emancipation will be yourself work, or you won't become emancipated in any century of the centuries.

And now go to vote and rivet your chain.
Ricardo Mella

Meebo, fala na Rede cos teus contactos sen instalar os programas - MSN, Yahoo, ICQ, Gtalk, AIM & Jabber - WebChat with your contacts, no program needed

http://www.meebo.com

Fillos de Galicia, Comunidade Galega na Net

http://www.fillos.org
SERVICIOS:

O Atopadoiro, para buscar familiares
A tenda de Fillos, para mercar cousas da terra
Obtención de Certificados de nacimento
Información para o Retorno a Galicia
NaveGalicia (enlaces galegos na Rede)

CULTURA GALEGA:

Aprender galego, Etnografía galega, Cociña galega, Historia de Galicia, Coñecer Galicia, Temas sociais, Tradicions galegas, Oficios tradicionais, Arquitectura popular, Literatura galega, Libros recomendados

A ENCICLOPEDIA DE FILLOS:

Nomes galegos (homes e mulleres), Expresions galegas, Vocabulario galego, Refrans galegos e Fillos célebres

Arte, Verdade e Politica: Discurso - Harold Pinter - Nobel Lecture: Art, Truth & Politics (En Galego, Español, Portugués, English, Swedish, French & German)

 

En Español    Em Portugués    In English, Swedish, French & German

Arte, Verdade e Politica

por Harold Pinter

En 1958, escribín o seguinte:

"Non hai grandes diferenzas entre realidade e ficción, nin entre o verdadeiro e o falso. Unha cousa non é necesariamente certa ou falsa; pode ser ao mesmo tempo verdade e mentira."

Creo que estas afirmacións aínda teñen sentido, e aínda se aplican á exploración da realidade a través da arte. Así que, como escritor, mantéñoas, pero como cidadán non podo; como cidadán hei de preguntar: ¿Que é verdade? ¿Que é mentira?

A verdade na arte dramática é sempre esquiva. Un nunca a atopa de todo, pero a súa procura chega a ser compulsiva. Claramente, é a procura o que motiva o empeño. A túa tarefa é a procura. De cando en vez, tropézaste coa verdade na escuridade, chocando con ela ou capturando unha imaxe fugaz ou unha forma que parece ter relación coa verdade, moi frecuentemente sen que te deses conta diso. Pero a auténtica verdade é que na arte dramática non hai tal cousa como unha verdade única. Hai moitas. E cada unha delas enfróntase á outra, afástanse, reflíctense entre si, ignóranse, búrlanse a unha da outra, son cegas á súa mera existencia. Ás veces, sentes que tes durante un instante a verdade na man para que, a continuación, se te escabulla entre os dedos e se perda.

Preguntáronme con frecuencia como nacen as miñas obras teatrais. Non sei como explicalo. Como tampouco podo resumir as miñas obras, a menos que explique que ocorre nelas. Isto é o que din. Isto é o que fan.

Case todas as obras nacen dunha frase, unha palabra ou unha imaxe. Á palabra séguelle rápidamente unha imaxe. Dareivos dous exemplos de dúas frases que apareceron na miña cabeza da nada, seguidas por unha imaxe, seguidas por min.

As obras son “The Homecoming” e “Old times”. A primeira frase de “The homecoming” é “¿Que fixeches coas tixeiras?" A primeira frase de “Old times” é “Escuro”.

En ningún dos casos dispoñía de máis información.

No primeiro caso alguén estaba, obviamente, buscando unhas tixeiras, e preguntaba polo seu paradeiro a outro de quen sospeitaba que probabelmente as roubou. Pero, dalgún xeito, eu sabía que á persoa interrogada importábanlle pouco tanto as tixeiras como o interrogador.

En “Escuro”, tomei a descrición do pelo de alguén, o pelo dunha muller, e era a resposta a unha pregunta. En ambos casos vinme obrigado a continuar. Ocorreu visualmente, nunha moi lenta gradación, da sombra cara á luz.

Sempre comezo unha obra chamando aos personaxes A, B e C.

Na obra que acabaría converténdose en “The Homecoming”, vín  un home entrar nunha habitación austera e facerlle a pregunta a un home máis novo sentado nun feo sofá cun xornal de carreiras de cabalos. Dalgún xeito sospeitaba que A era un pai e que B era o seu fillo, pero non tiña a certeza. Esta posibilidade confirmaríase con todo pouco despois cando B (que máis adiante converteríase en Lenny) dille a A (máis adiante convertido en Max), “Papá, ¿impórtache se cambiamos de tema de conversación? Quéroche preguntar algo. O que ceamos antes, ¿como se chama? ¿Como o chamas ti? ¿Por que non te compras un can? Es un chef de cans. De verdade. Cres que estás cocinando para cans.” De maneira que como B chámalle á “Papá” pareceume razoable asumir que eran pai e fillo. A era claramente o cociñeiro e a súa comida non parecía ser moi valorada. ¿Significaba isto que non había unha nai? Iso aínda non o sabía. Pero, como me dixen a min mesmo entón, os nosos principios nunca saben dos nosos finais.

“Escuro”. Unha gran fiestra. Un ceo á tardiña. Un home, A (que se convertería en Deeley) e unha muller, B (que logo sería Kate) sentados cunhas bebidas. ¿Gorda ou fraca?, pregunta o home. ¿De quen falan? Pero entón vexo, de pé xunto á fiestra, a unha muller, C (que sería Anna), iluminada por unha luz diferente, de costas a eles, co pelo escuro.

É un momento estraño, o momento de crear uns personaxes que ata o momento non existiron. Todo o que segue é irregular, vacilante, ata alucinatorio, aínda que ás veces pode ser unha avalancha imparabel. A posición do autor é rara. Dalgún xeito non é benvido polos personaxes. Os personaxes resístenselle, non é fácil convivir con eles, son imposibles de definir. Desde logo non podes mandarlles. Ata un certo punto, podes xogar unha partida interminable con eles ao gato e o rato, á galiña cega, ao escondite. Pero finalmente atopas que tes a persoas de carne e óso nas túas mans, persoas con vontade e con sensibilidades propias, feitos de partes que es incapaz de cambiar, manipular ou distorsionar.

Así que a linguaxe na arte é unha ambiciosa transacción, unhas areas movedizas, un trampolín, un estanque xeado que se pode abrir baixo os teus pés, os do autor, en calquera momento.

Pero, como dixen, a procura da verdade non se pode deter nunca. Non pode aprazarse, non pode atrasarse. Hai que facerlle fronte, aí mesmo, no acto.

O teatro político presenta unha variedade totalmente distinta de problemas. Hai que evitar os sermones custe o que custe. O esencial é a obxetividade. Hai que deixar aos personaxes que respiren pola súa propia conta. O autor non ha de confinarlos nin restrinxilos para satisfacer os seus propios gustos, disposicións ou prexuicios. Ha de estar preparado para achegarse a eles desde unha variedade de ángulos, desde un surtido amplio e desinhibido de perspectivas que resulten. Talvez, de cando en vez, collelos por sorpresa, pero malia todo, dándolles a liberdade para ir alí onde desexen. Isto non sempre funciona. E, por suposto, a sátira política non se adhire a ningún destes preceptos. De feito, fai precisamente o contrario, que é a súa auténtica función.

Na miña obra "The Birthday Party" creo que permito o funcionamento dun amplo abanico de opcións nun denso bosque de posibilidades antes de concentrarme finalmente nun acto de dominación..

“Mountain Language” non aspira a esa amplitude de funcionamento. É brutal, breve e desagradable. Pero os soldados na obra si que se divirten con iso. Un ás veces esquece que os torturadores abúrrense fácilmente. Necesitan rirse de cando en vez para manter o ánimo. Este feito foi confirmado naturalmente polo que ocorreu en Abu Ghraib en Bagdad. “Mountain Language” só dura 20 minutos, pero podería continuar hora tras hora, unha e outra e outra vez, repetirse de novo o mesmo de forma continua, unha e outra vez, hora tras hora.

“Ashes to ashes”, por outra banda, dáme a impresión de que transcorre baixo o auga. Unha muller que se afoga, a súa man que emerxe sobre as ondas intentando alcanzar algo, que se afunde e desaparece, buscando a outros, pero sen atopar a ninguén, xa sexa por encima ou por debaixo da auga, atopando so sombras, reflexos, flotando; a muller é unha figura perdida nunha paisaxe que está sendo cuberta polas augas, unha muller incapaz de escapar da catástrofe que parecía que só afectaba a outros.

Pero, do mesmo xeito que eles morreron, ela tamén ha de morrer.

A linguaxe política, tal como a úsan os políticos, non penetra en ningún destes territorios dado que a maioría dos políticos, segundo as evidencias ás que temos acceso, non están interesados na verdade senón no poder e en conservar ese poder. Para conservar ese poder é necesario manter ao pobo na ignorancia, que vivan sen coñecer a verdade, ata a verdade sobre as súas propias vidas. O que nos rodea é un enorme entramado de mentiras, das cales alimentámosnos.

Como todo o mundo aquí sabe, a xustificación da invasión do Iraq era que Sadam Husein tiña na súa posesión un perigosísimo arsenal de armas de destrución masiva, algunhas das cales podían ser lanzadas en 45 minutos, capaces de provocar unha arrepiante destrución. Aseguráronnos que iso era certo. Non era certo. Contáronnos que Iraq mantiña unha relación coa Al Quaeda e que era en parte responsable da atrocidade que ocorreu en Nova York o 11 de Setembro de 2001. Aseguráronnos que isto era certo. Non era certo. Contáronnos que Iraq era unha ameaza para a seguridade do mundo. Aseguráronnos que era certo. Non era certo.

A verdade é algo completamente diferente. A verdade ten que ver coa forma na que Estados Unidos entende o seu papel no mundo e como decide encarnalo.

Pero antes de volver ao presente gustaríame mirar ao pasado recente, refírome á política exterior de Estados Unidos desde o final da Segunda Guerra Mundial. Creo que é a nosa obrigación someter esta época a certa clase de escrutinio, aínda que sexa dun xeito incompleto, que é todo o que nos permite o tempo que temos.

Todo o mundo sabe o que ocorreu na Unión Soviética e por toda a Europa do Leste durante o periodo de posguerra: a brutalidade sistemática, as múltiples atrocidades, a persecución sen piedade do pensamento independente. Todo iso foi ampliamente documentado e verificado.

Pero o que eu pretendo mostrar é que os crimes dos EE.UU. na mesma época só foron rexistrados de forma superficial, non digamos xa documentados, ou admitidos, ou recoñecidos sequera como crimes. Creo que isto debe ser solucionado e que a verdade sobre este asunto ten moito que ver coa situación na que se atopa o mundo actualmente. Aínda que limitadas, ata certo punto, pola existencia da Unión Soviética, as accións de Estados Unidos ao ancho e longo do mundo deixaron claro que decidiran que tiñan carta branca para facer o que quixesen.

A invasión directa dun estado soberano nunca foi o método favorito de Estados Unidos. Na maioría dos casos, preferiron o que eles describiron como “conflito de baixa intensidade”. Conflito de baixa intensidade significa que miles de persoas morren pero máis lentamente que se lanzases unha bomba sobre eles dunha soa vez. Significa que infectas o corazón do país, que estableces un tumor maligno e observas o desenvolvemento da gangrena. Cando o pobo foi sometido - ou molido a paus, o que vén ser o mesmo – e os teus propios amigos, os militares e as grandes corporacións, séntanse confortabelmente no poder, ti poste fronte á cámara e dis que a democracia prevaleceu. Isto foi o normal na política exterior de Estados Unidos durante os anos dos que estou falando.

A traxedia de Nicaragua foi un exemplo moi significativo. Escollina para expoñela aquí como un exemplo claro de como ve Estados Unidos o seu papel no mundo, tanto entón como agora.

Eu estiven presente nunha reunión na embaixada dos EE.UU. en Londres a finais dos oitenta.

O Congreso de Estados Unidos estaba a piques de decidir se dar máis diñeiro á Contra para a súa campaña contra o estado de Nicaragua. Eu era un membro dunha delegación que viña falar en nome de Nicaragua, pero a persoa máis importante nesta delegación era o Pai John Metcalf. O líder do grupo de EE.UU. era Raymond Seitz (por aquel entón o axudante do embaixador, máis tarde el mesmo sería embaixador). O Pai Metcalf dixo: “Señor, dirixo unha parroquia no norte de Nicaragua. Os meus fregueses construíron unha escola, un centro de saúde, un centro cultural. Viviamos en paz. Fai uns poucos meses un grupo da Contra atacou a parroquia. Destruírono todo: a escola, o centro de saúde, o centro cultural. Violaron ás enfermeiras e as mestras, asasinaron aos médicos, da forma máis brutal. Comportáronse como salvaxes. Por favor, esixa que o goberno de EE.UU. retire o seu apoio a esta repugnante actividade terrorista.”

Raymond Seitz tiña moi boa reputación como home racional, responsable e altamente sofisticado. Era moi respectado nos círculos diplomáticos. Escoitou, fixo unha pausa, e entón falou con gravidade. "Pai", dixo, "déixeme dicirlle algo. Na guerra, a xente inocente sempre sofre". Houbo un frío silencio. Mirámoslle. El non parpadeou.

A xente inocente, en realidade, sempre sofre.

Finalmente alguén dixo: "Pero neste caso “as persoas inocentes” foron as vítimas dunha espantosa atrocidade subvencionada polo seu goberno, unha entre moitas. Se o Congreso concede á Contra máis diñeiro, máis atrocidades desta clase terán lugar. ¿Non é así? ¿Non é, xa que logo, o seu goberno culpable de apoiar actos de asasinato e destrución contra os cidadáns dun estado soberano?"

Seitz mantívose imperturbabel. "Non estou de acordo con que os feitos tal como foron presentados apoien as súas afirmacións". dixo.

Mentres abandonabamos a embaixada un asistente estadounidense díxome que gozara coas miñas obras. Non lle respondín.

Debo recordarlles que o entón presidente, Reagan, fixo a seguinte declaración: "A Contra é o equivalente moral aos nosos Pais Fundadores".

Estados Unidos apoiaron a brutal ditadura de Somoza en Nicaragua durante corenta anos. O pobo nicaragüense, guiado polos sandinistas, derrocou este réxime en 1979, nunha impresionante revolución popular.

Os sandinistas non eran perfectos. Tiñan unha claro compoñente de arrogancia e a súa filosofía política contiña un certo número de elementos contradictorios. Pero eran intelixentes, racionais e civilizados. Propuxéronse conseguir unha sociedade estable, decente e plural. A pena de morta foi abolida. Centos de miles de campesiños pobres foron librados dunha morte segura. A unhas 100.000 familias déronselle títulos de propiedade sobre terras. Construíronse duas mil escolas. Unha notable campaña educativa reduciu o analfabetismo no país a menos dunha sétima parte. Establecéronse unha educación e un servizo de saúde gratuitos. A mortalidade infantil reduciuse nunha terceira parte. A polio foi erradicada.

Estados Unidos denunciou estes logros como unha subversion marxista/leninista. Desde o punto de vista do goberno de Estados Unidos, estábase establecendo un exemplo perigoso. Se a Nicaragua se lle permitía fixar normas básicas de xustiza social e económica, se se lle permitía subir os niveis de saúde e educación e alcanzar unha unidade social e un respecto nacional propio, os países veciños suscitaríanse as mesmas cuestións e farían o mesmo. Nese momento había por suposto unha feroz resistencia ao "status quo" no Salvador.

falei anteriormente de "un entramado de mentiras" que nos rodea. O presidente Reagan costumaba describir  a Nicaragua como un "calabozo totalitario". Isto foi aceptado de forma xeral polos medios, e por suposto polo goberno británico, como un comentario acertado e imparcial. Pero a realidade é que non estaba documentada a existencia de escuadrons da morte baixo o goberno sandinista. Non había constancia de torturas. Non estaba probada a existencia dunha brutalidade sistemática ou oficial por parte dos militares. Ningún sacerdote foi asasinado en Nicaragua. De feito, había tres sacerdotes no goberno, dous xesuitas e un misioneiro Maryknoll. Os calabozos totalitarios estaban en realidade moi perto, no Salvador e en Guatemala. Estados Unidos fixera caer en 1954 ao goberno elixido democráticamente en Guatemala e calcúlase que unhas 200.000 persoas foran vítimas das sucesivas ditaduras militares.

Seis dos máis eminentes xesuitas do mundo foron asasinados brutalmente na Universidade de Centro América en San Salvador en 1989 por un batallón do reximento Alcatl adestrado en Fort Benning, Georgia, EE.UU. Ese home extremadamente valente, o arzobisbo Romero, foi asasinado mentres se dirixía á xente. Calcúlase que morreron 75.000 persoas. ¿Por que foron asasinadas? Foron asasinadas porque crían que unha vida mellor era posible e que debía conseguirse. Esta crenza converteunos de forma inmediata en comunistas. Morreron porque se atreveron a cuestionar o "status quo", a interminable situación de pobreza, enfermidade, degradación e opresión que recibiran como herdanza.

Estados Unidos finalmente fixo caer o goberno Sandinista. Supuxo varios anos e unha resistencia considerable, pero unha persecución económica implacable e 30.000 mortos ao final minaron a moral do pobo nicaragüense. Exhaustos e condenados á pobreza unha vez máis. Os casinos volveron ao país, a saúde e a educación gratuita acabáronse. As grandes empresas volveron en maior número. A 'Democracia' había prevalecido.

Pero esta “política” non estivo, de ningún xeito, limitada a Centroamérica. Foi realizada ao longo e ancho do mundo. Non tiña final. E agora é coma se nunca pasase.

Os Estados Unidos apoiaron e nalgúns casos crearon todas as ditaduras militares de dereitas no mundo tralo final da Segunda Guerra Mundial. Refírome a Indonesia, Grecia, Uruguay, Brasil, Paraguay, Haití, Turquía, Filipinas, Guatemala, O Salvador, e, por suposto, Chile. O horror que Estados Unidos causou no Chile en 1973 non poderá ser nunca purgado nin esquecido.

Centos de miles de mortes tiveron lugar en todos estes países. ¿Tiveron lugar? ¿Son todas esas mortes atribuibeis á política exterior estadounidense? A resposta é:  si, tiveron lugar e son atribuibeis á política exterior estadounidense. Pero vostedes non o saberían.

Isto nunca ocorreu. Nunca ocorreu nada. Nin sequera mentres ocorría estaba ocorrendo. Non importaba. Non era de interese. Os crimes de Estados Unidos foron sistemáticos, constantes, inmorales, despiadados, pero moi poucas persoas falaron deles. Isto é algo que hai que recoñecerlle a Estados Unidos. Exerceu o seu poder a través do mundo sen apenas deixarse levar polas emocións mentres pretendía ser unha forza ao servizo do ben universal. Foi un brillante exercicio de hipnosis, ata enxeñoso, e tivo un gran éxito.

Dígovos que Estados Unidos son sen dúbida o maior espectáculo ambulante. Poden ser brutais, indiferentes, desdeñosos e bárbaros, pero tamén son moi intelixentes. Como vendedores non teñen rival, e a mercancía que mellor venden é o amor propio. É un gran éxito. Escoiten a todos os presidentes de Estados Unidos na televisión usando as palabras, “o pobo americano”, como na frase, “Dígolle ao pobo estadounidense que é a hora de rezar e defender os dereitos do pobo americano e pídolle ao pobo americano que confíen no seu presidente na acción que vai tomar en beneficio do pobo americano”.

É unha estrataxema brillante. A linguaxe úsase hoxe en día para manter controlado o pensamento. As palabras “o pobo americano” producen un coxin de tranquilidade verdadeiramente sensual. Non necesitas pensar. Simplemente bótaste sobre o coxin. O coxin pode estar sufocando a túa intelixencia e a túa capacidade crítica pero é moi cómodo. Isto non funciona, por suposto, para os 40 millóns de persoas que viven baixo a liña de pobreza e os dous millóns de homes e mulleres prisioneiras nos vastos “gulags” dos cárceres, que se estenden ao longo de todo Estados Unidos.

Estados Unidos xa non se preocupa polos conflitos de baixa intensidade. Non ve ningún interese en ser reticente ou disimulado. Pon as súas cartas sobre a mesa sen medo nin favor. Sencillamente impórtanlle un pito as Nacións Unidas, a legalidade internacional ou o desacordo crítico, que xulga impotente e irrelevante. Ten o seu propio canciño faldeiro acurrucado trás deles, a patética e supina Gran Bretaña.

¿Que lle pasou á nosa sensibilidade moral? ¿tivemos algunha vez algunha? ¿Que significan estas palabras? ¿Refírense a un termino moi raramente utilizado estes días – conciencia? ¿Unha conciencia para usar non só cos nosos propios actos senón para usar tamén coa nosa responsabilidade compartida nos actos dos demais? ¿Está todo morto? Mirade Guantánamo. Centos de persoas detidas sen cargos ao longo de tres anos, sen representación legal nin un xuízo conveniente, técnicamente detidos para sempre. Esta estrutura totalmente ilegal mantense como un desafío a convención de Xenebra. Isto non é só tolerado senón que difícilmente suscitado polo que se chama “a comunidade internacional”. Esta atrocidade criminal está sendo cometida por un país, que se declara a si mesmo como “o líder do mundo libre”. ¿Pensamos nos habitantes da bahía de Guantánamo? ¿Que é o que din os medios? O reseñan ocasionalmente – unha pequena mención na paxina seis. Eles foron consignados a unha terra de ninguén da que, por certo, poida que nunca regresen. Na actualidade moitos están en folga de fame, alimentados á forza, incluídos os residentes británicos. Non hai sutilezas nestes procesos de alimentación. Nin sedacions nin anestésicos. Só un tubo insertado sobre o teu nariz e dentro da túa garganta. Ti vomitas sangue. Isto é tortura. ¿Que dixo a secretaria británica de exteriores sobre isto? Nada. ¿Que dixo o primeiro ministro británico sobre isto? Nada ¿Por que non? Porque Estados Unidos dixo: criticar a nosa conduta na bahía de Guantánamo constitúe un acto pouco amistoso. Ou estades connosco ou contra nós. Así que Blair cálase.

A invasión de Iraq foi un acto de bandidos, un evidente acto de terrorismo de estado, demostrando un desprezo absoluto polo concepto de leis internacionais. A invasión foi unha acción militar arbitraria baseada nunha serie de mentiras sobre mentiras e burda manipulación dos medios e, por conseguinte, do publico; un acto coa intención de consolidar o control económico e militar de Estados Unidos sobre Oriente Próximo, camuflado – como ultimo recurso – todas as outras xustificacións caeron por elas mesmas – como unha liberación. Unha formidable aseveración da forza militar responsable da morte e mutilación de centos e centos de persoas inocentes.

Trouxemos tortura, bombas de racimo, uranio empobrecido, innumerables actos de morte aleatoria, miseria, degradación e morte para o pobo Iraqui e chamámolo “levar a liberdade e a democracia a Oriente Próximo”

¿Canta xente tes que matar antes de ser considerado un asasino de masas e un criminal de guerra? ¿Cen mil? Máis que suficiente, pensaría eu. Por iso é xusto que Bush e Blair sexan procesados polo Tribunal Penal Internacional. Pero Bush foi listo. Non ratificou ao Tribunal Penal Internacional. Por iso se un soldado ou político americano é arrestado Bush advertiu que enviaría aos marines. Pero Tony Blair ratificou o Tribunal e por iso podeselle perseguir. Podemos proporcionarlle ao Tribunal a súa dirección se está interesado. É o número 10 de Downing Street, Londres.

A morte neste contexto é irrelevante. Ambos, Bush e Blair colocan a morte ben lonxe, nos números atrasados. Polo menos 100.000 iraquíes morreron polas bombas e misiles estadounidenses antes de que a insurxencia iraquí empezase. Estas persoas non existen agora. As súas mortes non existen. Son espazos en branco. Nin sequera foron rexistrados como mortos. "Non facemos reconto de corpos", dixo o xeneral estadounidense Tommy Franks.

Ao comezo da invasión publicouse na portada dos xornais británicos unha fotografía de Tony Blair bicando a fazula dun neno iraquí. "Un neno agradecido" dicía o pé de foto. Uns días despois apareceu unha historia cunha fotografía, nunha páxina interior, doutro neno de catro anos sen brazos. A súa familia fora alcanzada por un misil. El foi o único superviviente. "¿Cando recuperarei os meus brazos?" preguntaba. A historia desapareceu. Ben, Tony Blair non o tiña nos seus brazos, tampouco o corpo de ningún outro pícaro mutilado, nin o de ningún cadáver ensanguentado. O sangue é sucio. Enporca a túa camisa e a túa gravata cando te atopas dando un discurso sincero en televisión.

Os dous mil estadounidenses mortos son unha vergonza. Son transportados ás súas tumbas na escuridade. Os funerais son discretos, fóra de perigo. Os mutilados apodrecen nas súas camas, algúns para o resto das súas vidas. Así os mortos e os mutilados apodrecen, en diferentes tipos de tumbas.

Aquí hai un anaco do poema de Pablo Neruda: “Explico Algunhas Cousas”:

E unha mañá todo estaba ardendo

e unha mañá as fogueiras

saían da terra

devorando seres,

e desde entón lume,

pólvora desde entón,

e desde entón sangue.

Bandidos con avións e con mouros,

bandidos con sortixas e duquesas,

bandidos con frades negros bendicindo

viñan polo ceo a matar pícaros,

e polas rúas o sangue dos nenos

corría simplemente, como sangue de nenos

Chacais que o chacal rexeitaría,

pedras que o cardo seco mordería chuspindo,

víboras que as víboras odiasen!

Fronte a vós vin o sangue

de España levantarse

para afogarvos nunha soa ola

de orgullo e de coitelos!

Xenerais

traidores:

mirade a miña casa morta,

mirade España rota:

pero de cada casa morta sae metal ardendo

no canto de flores,

pero de cada oco de España

sae España,

pero de cada pícaro morto sae un fusil con ollos,

pero de cada crime nacen balas

que vos acharán un día o sitio

do corazón.

Preguntaredes por que a súa poesía

non nos fala do soño, das follas,

dos grandes volcanes do seu país natal?

Vinde a ver o sangue polas ruas,

vinde a ver o sangue polas ruas,

vinde a ver o sangue polas ruas!

Quixera deixar claro que citando o poema de Neruda non estou a comparar de nengunha maneira a República Española co Iraq de Saddam Husein. Cito a Neruda porque en nengun outro sítio da lírica contemporánea lin unha descrición mais insistente e certa do bombardeo contra civis.

Dixen antes que Estados Unidos está agora sendo totalmente franco pondo as cartas sobre a mesa. Éste é o caso. A sua política oficial é hoxe en dia definida como "Dominio sobre todo o espectro". Ése non é o meu termo, é o seu. "Dominio sobre todo o espectro" quere dicer controlo da terra, mar, ar e espazo e todos os seus recursos.

Estados Unidos agora ocupa 702 bases militares ao longo do mundo en 132 países, coa honorabel excepción de Suíza, por suposto. Non sabemos moi ben como chegou a estar ahí pero de feito está ahí.

Estados Unidos posui oito mil cabezas nucleares activas e usabeis. Dous mil están nos seus disparaderos, alerta, listas para ser lanzadas 15 minutos despois de unha advertencia. Está a desenvolver novos sistemas de forza nuclear, coñecidos como "destructores de búnkeres". Os británicos, sempre cooperativos, están a tentar substituir o seu próprio mísil nuclear, Trident. A quen, me pergunto, están a apontar? A Osama Bin Laden? A ti? A min? ¿A Joe Dokes? ¿China? Paris? Quen sabe? O que si sabemos é que esta tolémia infantil - a posesión e uso en forma de ameazas de armas nucleares - é o corazón da actual filosofia política de Estados Unidos. Debemos lembrar-nos a nós mesmos que Estados Unidos está en un continuo adestramento militar e non mostra indicios de minorar o paso.

Moitos milleiros, se non millóns, de persoas en Estados Unidos están demostrabelmente anoxados, envergoñados e enfadados polos feitos do seu goberno, pero, tal e como están as cousas, non son unha forza política coerente - ainda. Pero a ansiedade, a incertidumbre e o medo que podemos ver medrar cada dia en Estados Unidos non é probabel que diminua.

Sei que o presidente Bush ten alguns escritores de discursos moi competentes pero quixera emprestar-me voluntário eu mesmo para o emprego. Profiro o seguinte breve discurso que el poderia ler en televisión á nazón. vexo-o solene, co pelo cuidadosmente penteado, sério, confiado, sincero, frecuentemente sedutor, a veces empregando un sorriso irónico, curiosamente atractiva, un auténtico macho.

"Deus é bon. Deus é grande. Deus é bon. O Meu deus é bon. O Deus de Bin Laden é mau. O seu é un mal Deus. O deus de Sadam tamén era mau, ainda que non tivese nengun. El era un bárbaro. Nós non somos bárbaros. Nós non cortamos as cabezas da xente. Nós creemos na liberdade. Deus tamén. Eu non son bárbaro. Eu son o líder democráticamente eleito de unha democrácia amante da liberdade. Somos unha sociedade compasiva. Electrocutamos de forma compasiva e administramos unha compasiva inxección letal. Somos unha grande nazón. Eu non son un ditador. El si . Eu non son un bárbaro. El si . E el. Todos eles son. Eu teño autoridade moral. Ves o meu puño? Esta é a miña autoridade moral. E non o esquezas"

A vida de un escritor é extremadamente vulnerabel, magoas unha actividade espida. Non temos que chorar por iso. O escritor fai a sua eleizón e fica atrapado en ela. Pero é certo que estás exposto a todos os ventos, algun deles en verdade xelados. Estás só, pola tua conta. Non atopas refuxio, nen protección - a menos que mintas - en cuxo caso, por suposto, te construirás a tua própria protección e, poderia dicer-se , te voltarás un político.

referin-me un par de veces esta tarde á morte. Vou citar agora un poema meu chamado "Muerte"

¿Onde se achou o cadáver? 

¿Quen o atopou?

¿Estaba morto cando o atoparon?

¿Como o atoparon?

¿Quen era o cadáver?

¿Quen era o pai ou filla, ou irmao

ou tío ou irmá ou mai ou fillo

do cadáver abandonado?

¿Estaba morto o corpo cando foi abandonado?

¿Foi abandonado?

¿Por quen foi abandonado?

¿Estaba o corpo ispo ou vestido para unha viaxe?

¿O que lle fixo declarar morto ao cadáver?

¿Foi vostede quen declarou morto ao cadáver?

¿Como de ben coñecia o cadáver?

¿Como sabia que estaba morto o cadáver?

¿Lavou o cadáver?

¿pechou-lle ambos ollos?

¿Enterrou o corpo?

¿deixou-no abandonado?

¿deu-lle un beixo ao cadáver?

Cando ollamos un espello pensamos que a imaxe que nos oferece é exacta. Pero se te moves un milímetro a imaxe muda. Agora mesmo, nós estamos a ollar a un círculo de reflectidos sen fin. Pero as veces o escritor ten que estragar o espello - porque é no outro lado do espello onde a verdade olla pra nós.

Coido que, a pesar das enormes dificuldades que existen, unha firme determinazón, inquebrantabel, sen volta atrás, como cidadans, para definer a auténtica verdade das nosas vidas e as nosas sociedades é unha necesidade crucial que nos afecta a todos. É, de feito, unha obriga.

Se unha determinazón como ésta non forma parte da nosa visión política, non temos esperanza de restituir o que case se nos perdeu: a dignidade como persoas.

SUSO LISTA, PERCEBEIRO DO RONCUDO

http://susolista.blogspot.com/
Nova incorporación no blogmilho: Suso Lista, célebre percebeiro de Corme, organizador da "Noite da Furna" e actor conhecido pola serie Mareas Vivas,entre outras cousas, define o seu blog como un "espazo emocional e literario".

Discos do Brasil - Database+MP3 - Records from Brasil

http://www.discosdobrasil.com.br/
Basada na colección particular, que Maria Luiza Kfouri comenzou a formar en 1965, aos 11 anos de edade, fascinada polo movimento musical que seguía pola televisión e polos diversos espetáculos a quea levaban en São Paulo.

Discografias completas de moitos artistas surxidos con/ou tras a Bossa Nova, por exemplo, João Gilberto, Tom Jobim, Elis Regina, Chico Buarque, Caetano Veloso, Edu Lobo, Gilberto Gil, Baden Powell, Maria Bethânia, Paulinho da Viola, e tamén Dorival Caymmi, Noel Rosa e Cartola. Discografias incompletas de moitos outros grandes nomes de todos os tempos da música brasileira.

Todo esto acompanhado de mostras cortas de MP3 e moi boa información de colaboracións entre compositores etc.

Symantec antivirus online GRATIS! FREE!

http://www.symantec.com/cgi-bin/securitycheck.cgi
Ainda que o teu antivirus funcione ben, non está de mais usar os que existen GRATIS na Rede, cada certo tempo.

Even when your antivirus works appropriately, from time to time prove some FREE on-line antivirus available in the Internet.

eTrust antivirus online GRATIS! FREE!

http://www3.ca.com/securityadvisor/virusinfo/scan.aspx

Panda antivirus online GRATIS! FREE!

http://www.pandasoftware.es/productos/activescan?NRMODE=Published&NRORIGINALURL=%2fproductos%2factivescan%2fes%2factivescan_principal.htm&NRNODEGUID=%7b9A4DE06D-26C5-489A-B7C4-8C0A5E5346C7%7d&NRCACHEHINT=Guest

TrendMicro antivirus online GRATIS! FREE!

http://housecall.trendmicro.com/

Traductor Galego - Español - Galego

http://sli.uvigo.es/tradutor/
Un bo traductor en linha, feito pola universidade. Ainda están trabalhando na sua melhora.