Non haberá fin da transición democrática ata que pidan perdón... (Lluis Llach)

Un 3 de Marzo na transición democrática. Pola readmisión dos despedidos convocouse a terceira folga xeral o
mércores, tres de marzo. Se potenciaron as asembleas de barrio, de
traballadores que non estaban en folga, de comerciantes, de bares e de
todo o pobo traballador. A maioría das asembleas realizabámolas nas
igrexas.. O domingo anterior, á hora da misa, os que
enchían as parroquias ían vendo como o cura daba a palabra a
traballadores en folga que explicabamos o conflicto e chamaban á
solidariedade e á folga.
Mais información aqui e aqui

Ímolo decir unha vez mais, agora con música: NON AO PORTO DEPORTIVO ILEGAL EN MASSÓ

'Bienvenida' en Colombia al Rey de España

El rey Juan Carlos es uno de los grandes invitados al
Congreso de la Lengua en Cartagena y también estará de paso por
Medellín. Sin embargo, para el escritor Fernando Vallejo su visita es
todo menos un halago para Colombia. "Bienvenida" del maestro a su
majestad.

Por: FERNANDO VALLEJO

FOTOGRAFÍA: CORTESÍA ALFAGUARA

El
12 de octubre del 2004 el periódico Romania Libera de Bucarest informó
de la cacería en la región rumana de Covasna, al pie de los Cárpatos,
en que Juan Carlos Borbón, alias Su Majestad don Juan Carlos I de
Borbón y Borbón (con el "de" y la "y" que se suelen poner estos
zánganos en sus nombres para significar que nacieron de la vagina de
oro), mató a escopetazos a nueve osos, una osa gestante y un lobo y
dejó malheridos de bala a varios otros animales que medio centenar de
ojeadores le iban poniendo a su alcance de suerte que los pudiera
abatir alevosamente. Varios miembros de la policía secreta rumana
disfrazados de campesinos e infiltrados entre los ojeadores protegían
de los osos y de cuanto peligro se pudiera presentar al señorito. La
cacería o masacre tuvo lugar del viernes 8 de octubre al domingo 10 y
la organizó la empresa Abies Hunting, experta en estas bellaquerías. El
rey había llegado al aeropuerto Otopeni de Bucarest en su jet privado,
y escoltado por diez patrullas de la policía y varios vehículos de
acompañamiento protocolario se había trasladado a las cabañas que tenía
en la región para sus cacerías Ceaucescu.

Leer más...

CHOMSKY FALA DA PROPAGANDA POLÍTICA ENCUBERTA NOS MEDIA

VER TEXTO COMPLETO AQUI
OU
TRADUCCIÓN AUTOMATICA AO PORTUGUÉS

GALIZA: A RUPTURA DUNHA CULTURA DO TERRITORIO.

XORNADAS DE URBANISMO,NIGRÁN/XOVES 22 MARZO 2007, ÁS 20,00 h, no COLEXIO de VILAMEÁN (H. JUANES)

Neste 4º día das Xornadas contaremos coa presencia do arquitecto Pedro de Llano Cabado que falará sobre

Galicia: A ruptura dunha cultura do territorio.

Cando non hai máis de
medio século Galicia contaba cunha paisaxe homoxénea e respectada,
comezou un camiño de crecente e tolerada destrución. Desde entón, a
evolución da nosa arquitectura do territorio viviu un caótico proceso
destrutivo marcado por unha groseira actitude especulativa, controlado
só por unhas inoperantes e conservadoras leis e documentos
urbanísticos.

Resulta, pois, imprescindible poñer en crise ese marco legal e
repensar o futuro da nosa realidade espacial introducindo unha nova
visión da organización do territorio galego, considerado no seu
conxunto, que nos permita elaborar modelos conceptuais de intervención
que posibiliten o seu desenvolvemento, ao tempo que salvagardan a súa
particular personalidade.

Pedro de Llano Cabado

Arquitecto
en exercicio e profesor na ETS de Arquitectura da Coruña. Colabora en
revistas de arquitectura e noutras como Luzes de Galicia, Grial ou
Tempos Novos.


É
autor de obras como "Arquitectura Popular en Galicia. Razón e
construción" e outras sobre Álvaro Siza, Alejandro de la Sota, Le
Corbusier ou Carlos Maside, así como sobre arquitectura holandesa ou
sobre o Piornedo.


Por algunhas destas obras fóronlle concedidos premios como o da
Crítica Galicia de Ensaio, o da Crítica Galicia de Ciencias e Artes da
Comunicación ou o VII Premio do COAG.

DIA MUNDIAL DA POESIA, O 21 DE MARZO

CLICK NA IMAXE PARA AMPLIAR

CLICK NA IMAXE PARA AMPLIAR


A POESIA NO MUNDO

XORNADAS DE URBANISMO EN NIGRÁN O SÁBADO 17/03/2007, ÁS 19,00

NO COLEXIO PÚBLICO DE VILAMEÁN (H. JUANES)


A ordenación do territorio. Os espazos naturais e o patrimonio, é o título desta terceira sesión.
Intervirán:
Adela Figueroa Panisse, presidenta da Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza (ADEGA), Catedrática de Bioloxía e Xeoloxía. Falará sobre o concepto e valor da biodiversidade e da paisaxe. A necesidade da protección ambiental en xeral e en Galiza en particular.


Fernando Lahuerta Mouriño, Biológo e director da sección de medio Ambiente do Instituto de Estudios Miñoranos. Repasará a situación dos espazos naturais do Val Miñor.


Xabier Groba González, Vogal do Clube Espeleolóxico Mauxo. Falará sobre o proxecto de campo de golf en Chandebrito e as súas consecuencias.



Xosé Lois Vilar Pedreira, Licenciado en Xeografía e Historia, director da sección de Arqueoloxía e Prehistoria do Instituto de Estudos Miñoranos. Unha ollada ao patrimonio, sobre todo moble, no Val Miñor, sen esquecer unha cita co patrimonio intanxible facendo unha análise da importancia no plano miñorano galego e universal.



Dado o enorme interese desta temática, as entidades organizadoras animan á veciñanza de Nigrán a acudir a escoitar esta charla e a participar activamente no coloquio que a continuación se realizará cos conferenciantes.

É esta a terceira sesión destas Xornadas de Urbanismo de Nigrán que se veñen desenrolando con gran éxito de contidos e de participación.

Contra as patentes de software e outras trabas a libertade do coñecemento

Ti tes unha mazá e eu teño unha mazá, e as intercambiamos,
aínda teremos unha mazá cada un. Pero se ti tes unha idea e eu teño unha idea e as
intercambiámos, entón ambos teremos dúas ideas.


Este simple exemplo de George Bernard Shaw debería ser suficiente para
mostrar a diferenza fundamental entre o coñecemento e os bens
materiais. Con todo, parece ser a tendencia actual o cubrir ao
coñecemento cun manto de escaseza artificial, impedindo a súa difusión
para desta forma asemellalo ás cousas materiais e tratalo como a estas
últimas.


Este artificio para lograr que as ideas se compórten como as mazás
consiste en marcos regulatorios legais. A idea non é nova, como o
explica moi claramente Enrique Chaparro, senón que se remonta a finais
do século XVIII onde nacen o dereito de autor e as patentes. O novedoso
é a generalización da idea de privatizar o coñecemento.


Así como nos comezos da chamada "era industrial" foi necesaria a
privatización dos medios de produción, agora inténtase a apropiación do
coñecemento humano. Pero, como o deixa en claro o simple exemplo de
Bernard Shaw, este é por natureza inagotable e requírese de mecanismos
artificiais para eliminar a súa capacidade de reprodución infinita.


Así é que, por exemplo, se patentan algoritmos (ideas puras sobre como
resolver distintos problemas), métodos matemáticos, secuencias
xenéticas e proteínas, entre moitos outros exemplos. O que non se ten
en conta é que estes "descubrimentos" son só o estado actual alcanzado
por un proceso evolutivo cultural de varios séculos e, ao outorgar a
exclusividad da súa utilización, estase poñendo unha barreira á súa
continuación.


Triste (e vergonzoso) é ver, por dar outro exemplo, a universidades
públicas asinando acordos de confidencialidade con empresas, no marco de
investigacións relacionadas coa mellora da produción de alimentos.
(¿Cantos coñecementos previos se utilizarán nesa investigación, a máis
dos fondos públicos utilizados? ¿Non é penoso ver a unha
Universidade pública ocultando avances científicos que poderían
beneficiar á comunidade ou impulsar novos avances?)


Lamentablemente, estamos asistindo a un novo escenario no mundo do
coñecemento e a cultura. Se chegamos ao grado de avance actual, foi
grazas á libre difusión das ideas (e temos grandes mostras na historia
do ocorrido cada vez que se intentou poñerlle freos). Parece que moitos
están dispostos a terminar con este proceso evolutivo, a cambio da
explotación do valor económico da cultura obtida ata hoxe.


Ortega e Gasset estaría agradecido de que aínda hoxe a Filosofía non
sirva para nada. Talvez isto evita que a poñan nun frasco ou nunha
caixa, a etiqueten e véndana como un "produto".


Quizais a comunidade científica sexa a única que poida deter o avance
desta tendencia (seguramente nin os gobernos nin as empresas o van facer).
¿Prestaranse os nosos científicos ao comercio do coñecemento? Por agora
moitos meten a cabeza na terra...

Fonte:

Blogue de Javier Smaldone

Unha conferencia moi interesante de David Bravo sobre o papel dos media, os dereitos de autor as Redes P2P e apropiedade intelectual. SGAE abre os ouvidos. (Nota: na primeira parte non se ve, por problemas técnicos)

NON AO CHOQUE DE CIVILIZACIóNS! (English العربية Deutsch русский Español 日本語 한국어 עברית 简体中文 繁體中文 Português Français)

English	العربية	Deutsch	русский	日本語	한국어
עברית	简体中文	繁體中文	Português	Français

O
famoso choque de civilizacións non é cuestión de cultura, é cuestión de
política--O 11 de Setembro, Guantánamo, Irak, Irán. A maioría da xente
ao redor do mundo non cre que un enfrontamento entre o Islam e o
Occidente sexa inevitable. Xuntos podemos dicir "non" ao choque de
civilizacións. Por onde empezar? O conflito entre Israelís e
Palestinos é un símbolo internacional da brecha entre o Islam e o
Occidente. Non podemos perder máis tempo! Os mandatarios
internacionais deben actuar agora para renovar as negociacións de paz.
Mira o vídeo de Avaaz.org e asina a petición. En marzo, cando os mandatarios
se reúnan de novo, farémoslles chegar a mensaxe dun xeito que non poderán
ignorar. MOVILIZATE E ASINA AGORA AQUI

Gastronomía Portuguesa

Description:
A culinária portuguesa, ainda que esteja restrita a um espaço geográfico relativamente pequeno, mostra influências mediterrânicas (incluindo-se na chamada “dieta mediterrânica”) e também atlânticas, como é visível na quantidade de peixe consumida tradicionalmente. Muito mudou desde que Estrabão se referiu aos Lusitanos como um povo que se alimentava de bolotas. A base da gastronomia mediterrânica, assente na trilogia do pão, vinho e azeite, repete-se em todo o território nacional, acrescentando-se-lhe os produtos hortícolas, como em variadas sopas, e os frutos frescos. A carne e as vísceras, principalmente de porco, compõem também um conjunto de pratos e petiscos regionais, onde sobressaem os enchidos. Com o advento das descobertas marítimas, a culinária portuguesa rapidamente integrou o uso, por vezes quase excessivo, de especiarias e do açúcar, além de outros produtos, como o feijão e a batata, que foram adoptados como produtos essenciais. Note-se que a variedade de pratos regionais se verifica mesmo em áreas restritas. Duas cidades vizinhas podem apresentar, sob o mesmo nome, pratos que podem diferir bastante na forma de confecção, ainda que partilhem a mesma receita de base. As generalizações nem sempre estão correctas: as diversas culinárias regionais variam muito na mesma região.

Ingredients:
O azeite

O azeite é a gordura de eleição dos portugueses, principalmente utilizado como condimento nas sopas de legumes, nas migas à moda da beira (em que se misturam feijões, couve e pão de milho), no bacalhau assado, onde é acompanhado com bastante alho, etc. Mesmo na doçaria, o azeite também se faz presente, como em alguns bolos, principalmente alentejanos, mas também em diversas "broas de azeite". As batatas cozidas, servidas juntamente com diversos pratos, como peixes grelhados, são geralmente regadas com azeite, um golpe de vinagre, salsa e cebola picada.

Grande parte dos pratos começam por ser preparados a partir de um refogado de cebola e/ou alho, mais ou menos puxado (mais ou menos escuro), em azeite.

O vinho

Portugal orgulha-se especialmente dos seus vinhos que também apresentam uma variedade impressionante, consoante a região onde são produzidos. Os vinhos generosos, de alto teor alcoólico e sabor geralmente doce (mas nem sempre) incluem o inevitável vinho do Porto, o vinho da Madeira, o vinho de Carcavelos, o moscatel de Setúbal, entre outras variedades, como os vinhos “abafados”, em que o mosto não chega a fermentar porque é diluído em aguardente.

As regiões produtoras de vinho mais afamadas são, sem dúvida, o Alentejo e o Douro, ainda que mereçam referência outras regiões: Dão, Terras do Sado, Bucelas, etc.

No Minho existe a região demarcada do vinho verde, que se bebe jovem e fresco. Ao contrário do que muitas pessoas pensam (mesmo alguns portugueses), o vinho verde não é um tipo específico de vinho branco. De facto, existe vinho verde tinto (o que é, aliás, mais consumido no Minho) e vinho verde branco.

Directions:
Fonte e mais informaçao:
http://pt.wikipedia.org/wiki/Gastronomia_de_Portugal

E receitas:
http://www.jb.pt/gastronomia.aspx
http://www.gastronomias.com/