A LAMPREA, DELICIOSO E MONSTRUOSO FÓSIL VIVO (zempre chinchoz, zempre chinchoz, a ver cando comemos zoubaz)

En Xaneiro a come o clero
En Febreiro o cabaleiro
En Marzo o funcionario
En Abril, o pobo vil

As lampreas son peixes de corpo cilíndrico rematado nunha cola aguda, varias especies de lamprea consúmense como alimento.

Nace no río e alí permanece durante 4 ou 5 anos como larva
ata que mide 20 cm e se converte nun adulto e descende ata o mar,
vivindo entre os 200 e os 500 m de profundidade ata chegar á madurez
sexual, medindo entre 80 e 100 m de longo e pesando ata 1 kg, cando
emprende unha viaxe migratoria que leva a lamprea a remontar o río para
desovar na primavera e verán, o número de ovas varía entre as 50.000 e
as 200.000, logo da desova as lampreas morren. (fonte: Galipedia)

Moito temos falado nestes días do patrimonio inmaterial galego portugués, que certamente é unha obra mestra por si. Ese patrimonio está presente en tódolos ámbitos da cultura que compartimos galegos e portugueses, e a cociña e gastronomía non ía ser menos.

Sentase un á mesa en calquera lugar do norte de Portugal cun bo prato de caldo verde e séntese na casa e rodeado de amigos. O gusto polos viños algo acedos e cun chisco de agulla define de forma substancial a nosa irmandade culinaria, xa que en ningún outro lugar da península ibérica gozan de tanta estima tales caldos.

Pero posiblemente o rasgo culinario máis característico de cantos unen a ambas beiras do Miño sexa o gusto pola lamprea. Neste caso o río lonxe de separarnos únenos nun abrazo fraternal profundo e primixenio.

Penso que non hai lugar do mundo onde ese peixe primitivo, antediluviano, goce de tanta estima coma o fai en Galicia e Portugal, fundamentalmente nas terras próximas ao Miño.

E non se trata unicamente do gusto de uns e outros por este peixe que nos visita so nunha curta tempada cada ano, senón que as receitas empregadas para cociñalo son moi semellantes en ambos países. A chamada “lamprea á bordalesa” énos común e xa é unha receita máis nosa que do seu Burdeos natal (fonte: Colineta)

E se quedaches con fame, aqui hai mais lamprea